Schade in de miljarden
'Laat me raden,' zei ik. 'Jullie hebben hulp gekregen van meneer Clusjes. Die heeft al zijn macht gebruikt om te achterhalen waar wij waren. Of nee, hij heeft de computers van een spionage-sateliet gehackt! Of eh... al het telefoonverkeer over de hele wereld afgeluisterd, en...'
Papa en mama keken elkaar glimlachend aan.
'Dat soort dingen had ik willen proberen,' zei papa. 'Maar jullie moeder had een ander idee.'
'Inderdaad,' grijnsde mama. 'En het was een beter idee. Ik dacht: gaan we dit oplossen op de Clusjes-manier? Door overal een computer van te maken? Of op de Donderkat-manier, door dingen op te blazen? Ach, dacht ik, wat is dat nou voor vraag? Ten eerste ben ik de Donderkat, dus ik moet dingen op een Donderkat-manier doen, en ten tweede is de Donderkat-manier altijd sterker. Want je kunt van een ontploffing geen computer maken, maar je kunt computers wel opblazen.'
'Trouwens, ten derde: die Clusjes deugt niet,' ging papa verder. 'Hij is net zo'n schurk als meneer Dogger en zijn vrienden. Daar kwamen we later pas achter...'
'... nadat we genoeg dingen hadden opgeblazen,' vulde mama tevreden aan. 'Het begon met het hotel, waar jullie verdwenen waren. Dat bliezen we half op en we zeiden tegen de directie: De rest gaat ook de lucht in als jullie ons niet vertellen waar onze kinderen gebleven zijn. Konden ze ons niet vertellen. Dus...'
'Boemmmm!' riep Kwetter enthousiast.
'Nou en of,' zei mama. 'Boem. En dat was nog maar het begin. Er waren alleen maar gasten van meneer Clusjes in het hotel, de nacht dat jullie verdwenen, dus we vonden dat het ook een beetje zijn schuld was. Toen zijn we spullen van meneer Clusjes op gaan blazen. Computerfabrieken. Internet-installaties. Zijn huis. Zijn auto.'
'Ik heb zijn bankrekening geplunderd,' zei papa trots. 'Dat was niet makkelijk, hoor! Maar het is wel gelukt, dus we zijn rijker dan ooit. Daar was het niet om begonnen, maar het is wel mooi meegenomen natuurlijk.'
Het had even geduurd, vertelde mama, voordat Clusjes toegaf. Hij probeerde eerst op allerlei manieren van mijn ouders af te komen. Hij stuurde de politie op ze af, hitste het halve internet tegen ze op, blokkeerde alle sites waarop je mama's spelletje kon spelen...
'En dat had hij beter niet kunnen doen,' giechelde mama. 'Want er waren een heleboel kinderen verslááfd aan mijn spelletje. Al die kinderen waren heel erg kwaad toe de sites uit de lucht gehaald werden. En al die kinderen wisten, dankzij mijn spelletje, precies hoe je bommen moet maken.'
'De meesten deden het niet, hoor,' zei mijn vader sussend. 'Dat waren er maar een paar honderd. Maar toch, een paar honderd kinderen die goed zijn in bommen maken... De schade liep in de miljarden!'
Uiteindelijk had meneer Clusjes ingezien dat hij het van mijn moeder niet kon winnen. Zeker niet als ze geholpen werd door een bende bommen gooiende kinderen. Hij zette alle sites weer online, waardoor de kinderen onmiddellijk ophielden met bommen gooien en teruggingen naar hun computerspelletje, en hij bekende aan mijn ouders dat Snoet ons ontvoerd had.
'Ja, zei ik. 'Laten we het daar eens over hebben. Wat heeft Snoet eigenlijk met Clusjes te maken?'