Nooit een Critical-Hitcombo
Dat vond ik natuurlijk niet zo leuk om te horen.
Maar wat de Moefon daarna zei, daar werd ik pas écht helemaal koud en akelig van. Want wat hij zei was dit:'Heelgoed, mevrouw Laarmans, leg 'm daar maar neer. En komt u dan vooral binnen. Weet u wat? doet u voor de zekerheid ook uw handen nog maar even
in de lucht. Ja, dat is wel hoog genoeg, hoor.'
Wat!? dacht ik. Dit kan toch niet waar zijn? Mama die haar bom neerlegt en haar handen omhoog doet... Die zich gewonnen geeft, die het niet eens meer probeert? Dat is onmogelijk - nee, erger dan onmogelijk, het is verschrikkelijk!
Als zelfs mijn moeder haar vechtlust verliest, dan is er geen redden meer aan.
Gelukkig kwam ze even later binnen met op haar gezicht een glimlachje. Dat glimlachje deed mij gloeien van tevredenheid: Mama was
nog niet verslagen. Ze had op dit moment misschien wel eventjes haar handen in de lucht, maar achter haar deemoedige houding stak een plan. De Moeflon had het natuurlijk niet door, maar ik ken mama langer dan
vandaag. Ik ken haar al mijn hele leven, en ieder kind weet: het bestuderen van de gemoedstoestand van je ouders is vereiste nummer één voor een aangenaam leven. Als je niet weet wat je wanneer bij wie te voorschijn kunt zeuren, zal je leven verstoken blijven van de meest essentiële gemakken, zoals bijvoorbeeld snoep, speelgoed en avondeten.
Waarbij, even voor de duidelijkheid, spruitjes niet tellen als avondeten en friet of pannenkoeken wel.De glimlach van mama zei duidelijk: haha, er denkt hier iemand dat hij slim is, maar ik ben slimmer.
'Goedenavond, mevrouw Laarmans, fijn dat u er bent!' kirde de Moeflon. 'Nou nou, u bent nogal in uw nopjes, zie ik?'
'Nee hoor,'zei mama vriendelijk. 'Dat ziet u helemaal verkeerd. u heeft mij en mijn man en zoon gevangen, en nu wilt u ons akelig doodmaken, en... hee! Alexander en Joostje zijn er ook! Ze zijn er echt! Ik dacht dat dat alleen maar een lokkertje was, om ons hierheen te krijgen.'
'Dat wás het ook,' zei de Moeflon. 'Maar doctor Santos heeft zo zijn eigen ideeën. Iets met een dunschiller, geloof ik?'
'Om mee te beginnen, ja,' zei de doctor met een waanzinnige blik in de ogen.
'...en zonder de doctor,' ging de Moeflon verder, 'was het mij nooit gelukt om dat beest te ontvoeren. Er is niemand die zo veel van dino's weet als doctor Santos, namelijk.'
'Ho ho,' protesteerde Alexander.
'Wat?' riep Santos verhit. 'Wat wou jij beweren? Dat jij méér van dino's weet dan ik?'
'Ik heb al een jaar een dino in huis,' zei Alexander nuffig.
Dat was teveel voor Santos. Onder een woedend gebrul vloog hij Alexander naar de keel.
'Papa!' riep Joost in paniek.
'Verhip,' zei mama. 'Joostje kan praten!'
'Opmerkelijk, niet?' glimlachte de Moeflon. 'Jammer dat de doctor hem zo afschuwelijk dood gaat maken. Maar dat gaat nog wel even duren, zo te zien...'
Inderdaad.
Alexander en de doctor rolden vechtend en grommend over de vloer. De doctor zou in het voordeel moeten zijn, want hij was de waanzinnigste van de twee, maar Alexander was veel groter en zwaarder en dat maakt ook wat uit.
Ik keek het hoofdschuddend aan.De twee geleerden knokten vol enthousiasme, maar ze hadden een techniek van niks.Ik
ben een beetje een kenner, want ik heb een tijd lang vrij fanatiek het spel 'Twee lui die elkaar voor de kop rossen IV' gespeeld en ik ken alle critical-hit combinaties uit mijn hoofd. Dus... Ja...
De on-elegante wijze waarop de dikke, bleke Alexander en de kleine, spichtige doctor over de vloer rolden kon mijn kenners-oog niet erg bekoren. En het zag er naar uit dat ze nog wel een tijdje bezig zouden blijven, want ze maakten geen van beiden ooit een Critical Hit.
De Moeflon kwam na een paar seconden tot dezelfde conclusie, kennelijk, want hij wendde zich tot mijn moeder en zei: 'Goed. Op die twee geleerden gaan we niet wachten. Ik wil graag even met u babbelen. Over het geheime plannetje, dat u achter de hand hebt. Ja, daar weet ik alles van! Let u maar eens op...'
Hij haalde een kleine afstandsbediening te voorschijn en drukte op een knopje.