Mijn ouders klieren door het journaal heen
De foto op het scherm toonde een beest met veren. Wit-zwart-oranje veren in vrolijke patroontjes.
'Wat is dit voor onzin?' riep ik verontwaardigd. 'Sinds wanneer hebben dino's veren?'
'Sinds ongeveer 200 miljoen jaar, geloof ik,' zei mama achteloos. 'Hoezo?'
'In al mijn dino-boekjes...' protesteerde ik, maar mama onderbrak mij.'Jouw dino-boekjes hebben ongelijk.' Ze zuchtte vermoeid. 'Wat is dat toch? Overal, werkelijk o-ver-al word je belaagd door onwetenschappelijke nonsens. Je kunt als moeder je kont niet keren of je kind krijgt flauwekul aangeleerd. Uit boekjes of op school, of van de televisie...'
'En over het internet,' vulde papa aan. 'Vergeet het Internet niet! Sommige BOF-praatjes...'
Mama stond kalmpjes op van de bank, pakte er een kussen af en begon papa methodisch op zijn hoofd te meppen. Het was ook een beetje gemeen van papa, om haar zo te plagen. Mama heeft zelf ooit zo'n BOF-praatje gegeven. Ze vond dat een hele eer - totdat ze ontdekte dat de meneer, die die praatjes organiseert, een schurk van het zuiverste water is.'Kan het wat rustiger?' vroeg ik. 'Op deze manier kan ik het journaal niet volgen!'
'Ik kunt op geen enkele manier het journaal volgen,' zei Kwetter sip. 'Het bent in het Zweeds.'
Daar had ze gelijk in, en eigenlijk begreep ik er ook geen bal van, maar een kind krijgt niet zo vaak de kans om tegen zijn ouders te zeggen dat ze niet door het journaal heen moeten klieren en je moet eruit halen wat erin zit.
In stilte keken we verder.
'Wat zeggen ze allemaal?' fluisterde papa na een tijdje.
'Geen idee,' fluisterde mama terug. 'Ik weet wel wat ze niet zeggen. Ze zeggen niet: "Het spijt mij, ik spreek geen Zweeds, is er hier misschien iemand die Engels spreekt" Dat weet ik heel zeker.'
'Gaat dit eigenlijk nog over Alexander?' vroeg papa voorzichtig.
'Ik denk het niet,' zei ik, want de beelden op het scherm waren intussen veranderd. Er was een stad te zien in een ver warm land. 'Gmoesk!'riep ik. 'Dat is Gmoesk! De hoofdstad van Zuid-Mallotië!' Even later verschenen er een paar wazige foto's van ongure kerels. Ik had geen idee wie het waren, maar onder de foto's stond een Zweeds zinnetje waarin ik de woorden "terrorist"en "AVBFLM(Z)" herkende.
'Da's geen nieuws,' mopperde papa. 'Ik weet niet wat ze vertellen, maar echt nieuw kan het niet wezen want het is daar in Zuid-Mallotië altijd een puinhoop.'
'Hmmm,' knikte mama afwezig. Ze lette niet meer echt op de televisie, nu het niet meer over de Nobelprijs ging.
In plaats daarvan zat ze de hele tijd naar haar telefoon te kijken.
Waarom, dat was me een raadsel. Het was niet bepaald een lust voor het oog, die telefoon van haar. Een lelijk, grijs, hoekig ding dat er al ouderwets uitzag op de dag dat het gemaakt was. Maar goed, je kón er mee bellen. En mailen en websurfen en alles wat je met een telefoon wilt kunnen behalve je pizza opwarmen.
(Zou dat niet handig zijn? Een telefoon waarmee je je pizza kunt opwarmen? Goed bedacht van mij, hè? Misschien moet ik later uitvinder worden.)
Op dit moment was de telefoon bedoeld om te mailen.
'Peding,' zei het gedrocht (Ik huiverde. Iedereen weet dat telefoons geen Peding horen te doen maar Poedoeng, als er een mailtje binnenkomt).
Met trillende vingers opende mama haar mail.