Maanlandschap met meteorieten
'Mijn mijn!' brulde generaal Killa. 'Mijn mooie, lieve goudmijntje! President M'urdara maakt 'm helemaal stuk! Dat is gemeen! Mannen, doe iets! Hou 'm tegen! Anders schiet ik jullie dood! Doe iets! Eropaf!'
Dat kun je vergeten, generaaltje, dacht ik. Alleen een compleet gestoorde gek zou daar op af durven...
'Jeuh!' riepen de soldaten enthousiast. 'We pakken ze! Hoera! Wij kunnen toch niet dood, haha!'Oh ja, dacht ik toen. Dat was ik even vergeten. Deze jongens zijn compleet gestoorde gekken. Dankzij de pillen van de generaal. Arme kerels! Nu rennen ze een zekere dood tegemoet.
Hoewel...
'Ziet jij wat ik ziet?' vroeg Kwetter.
'Ik geloof van wel,' antwoordde ik. 'Want wat ik zie is dit: dat er nog niet één soldaat dood is. Alle bommen gaan er steeds nét naast.'
Kwetter knikte. 'Die piloten van de president kunt echt niet mikken,' zei ze laatdunkend.
Ik schudde mijn hoofd. 'Zó ontzettend spectaculair missen, dat doe je niet per ongeluk. Daar zit iemand heel, heel erg zijn best op te doen. Háár best. Want ik ken maar één iemand die zoveel bommen tot zijn beschikking heeft en die er vervolgens niemand mee dood zou willen maken.'
Kwetters gezicht begon te stralen als de zon. 'Mama!' riep ze blij.
Inderdaad.
Na tien minuten hield het helse geknal op, en in de stilte die volgde bulderde mama's stem duizend keer versterkt over de open plek waar een kwartiertje geleden nog een mijn had gelegen.
'Mijn excuses, hoor,' galmde ze. 'Normaal kom ik nooit zo maar onaangekondigd binnenvallen. Ik bedoel: zonder voeten vegen en dergelijke. Van de andere kant: ik sta natuurlijk niet bij u op de vloer, dus voeten vegen was misschien niet eens zo heel erg nodig op dit moment. Trouwens, u moet mij maar vergeven dat ik het zo ronduit zeg, maar uw vloer is bepaald rommelig dus zelfs de meest onbehouwen modderpoten zouden het niet veel erger maken dan het is.'
Daar had mama gelijk in.
De mijn was nooit erg netjes geweest. Mijnen zijn niet netjes. Je kunt geen goud uit onderaardse rotsen breken zonder dat de boel een beetje stoffig wordt, en als je de boel ook nog laat besturen door minderjarge soldaten die volledig geschift zijn van het bier en de pillen - tja, dan krijg je een rommeltje.
Maar nu, nu mama langs was geweest, was er van de mijn niks anders meer over dan een soor maanlandschap. Een maanlandschap na een buitengewoon zware meteorieten-regen.
Er waren kraters.
Naast de kraters waren nog meer kraters en in veel van die kraters waren nog weer kleinere kraters.
De rivier, die wij vanmorgen gemaakt hadden, bestond al niet meer. Waar-ie gebleven was was mij een raadsel. Ergens onder de grond? Ik gaf 'm geen ongelijk dat-ie een beter heenkomen had gezocht.
Dat hadden de soldaten en de mijn werkers beter óók kunnen doen.
Ze waren er niet best aan toe. Sommigen strompelden wankelend van krater naar krater, zonder iets te zien of te horen. Anderen lagen op de grond, met hun ogen dicht, te hopen dat het allemaal ophield. Er waren er die op hun hurken heen en weer zaten te wiegen, zachtjes voor zich uit mompelend over knallen uit de hemel en dat het ze vreselijk speet allemaal.
'Hallo?" donderde mama. 'Is er daar iemand waar ik mee kan praten? Hallo?'