Kwetter als voetbal en patiënt
'Misschien,' zo zei ze, 'bent het nog steeds wel een deur. Een deur met behang erover. Dus...'
Ze draaide razendsnel opzij en schopte uit alle macht tegen de muur. Tegen de plek die misschien, vroeger, een deur was geweest.
Kwetter is - ik kan het niet vaak genoeg zeggen - ongelooflijk sterk. En snel en lenig en weet ik veel wat.
Maar heel erg groot is ze niet. En heel erg zwaar is ze zeker niet. En zwaar moet je zijn, als je een deur in wilt schoppen. Want, zoals mama ons al heel vaak heeft uitgelegd: als jij tegen een ding aan duwt, dan duwt dat ding net zo hard terug.
Schop je tegen een deur? Zorg dan dat je stevig in je schoenen staat, want die deur gaat terugschoppen! Niet dat-ie opeens een beentje krijgt of zo, maar alle kracht die jouw voet uitoefent, krijgt je arme voet even hard weer terug.
Geldt ook bij voetbal. Daarom kun je beter niet heel hard tegen een voetbal schoppen, als je geen schoenen aan hebt. Dat doet pijn.
De pijn bij het voetballen blijft beperkt, gelukkig, want die bal vliegt weg en als-ie weg is kan hij niet m eer tegen je voet aan duwen.
Dat is een van de redenen dat we vaker voetbal spelen, dan, pak 'm beet, voetmuur. Of voetdeur.
Muren en deuren schoppen keihard terug. Dus... Ja...
Als jij klein en beweeglijk bent (zoals een voetbal, of Kwetter) en je krijgt een schoip van iets wat groot en onbeweeglijk is (zoals een voetballer, of een muur), dan ben jij degene die gaat bewegen.
En dat is wat er nu met Kwetter gebeurde.
Ze vloog struikelend achteruit de knalde met haar rug tegen de muur van de gang.
Dat zag er naar uit! Vooral omdat... nou ja... met haar nieuwe gezicht en zo...
Ik sprong op haar af en pakte haar stevig vast. Om te voorkomen dat ze zou vallen.
'Heb je je pijn gedaan?' fluisterde ik.
'Nee hoor,' murmelde Kwetter wazig. 'Ik bent prima in orde.' Ze knipperde een paar keer met haar ogen, schudde heel even met haar hoofd en toen pas zag ze hoe dicht mijn gezicht bij het hare was. Snel verbeterde ze zich: 'Ik bedoelt natuurlijk, dat ik mij heel erg veel pijn hebt gedaan! Ik zegde van niet omdat ik in de war bende! Van de klap!' Fluisterend ging ze verder: 'De achterkant van mijn hoofd doet pijn...'
Ik aaide over de achterkant van haar hoofd. 'Hier?' vroeg ik.
'Precies daar,' fluisterde ze terug. 'En... en onderaan mijn rug. Daar doe het ook pijn...'
'Hier?' fluisterde ik met een door medelijden verstikte stem.
'Ja, daar!' Haar stem klonk bijna als een snik.
Wat moest dat arme kind een pijn hebben!
'Ahum,' zei papa. 'Ik wil niet graag storen, maar... hoorden jullie dat?'