Kort voor Josephine
Opeens stond de Moeflon voor haar neus. Met zijn akelige, platte pistooltje in zijn hand.
'Kijk kijk,' zei hij met een valse lach. 'Daar hebben we Gaby! Ja, je kunt je schminken zo veel als je wilt, hoor - mij houd je niet voor de gek, jongedame. Nu heb ik toch nog de complete..." Verder kwam hij niet, want Gaby gaf hem een enorme kneis voor zijn murf en hij tuimelde achterover.
'Grote Goedheid!' riep Rasmus. 'Welke kleur band heeft zij?'
'Zij heeft geen band,' antwoordde ik. 'Zij heeft de moeilijke leeftijd. Net als al die anderen.'
Ik wees vaag in de richting van de meisjes, die nog steeds in een dichte drom over de resten van de bomvrije deur naar binnen denderden.
Rasmus kreunde. 'Ik heb een dochter van tien,' sprak hij mismoedig. 'Wordt die ook zo?'
'Waarschijnlijk wel,' zei mama. 'Zelf was ik in ieder geval zeker zo. Weet je nog, Eduard?'
'Nou en of,' knikte papa. Onbewust wreef hij over zijn kaak. Met een pijnlijk gezicht, alsof hij een blauwe plek had. Maar die had hij niet. In ieder geval niet nu.
'Ik ben nooit zo geweest, hoor,' zei Ronja. 'Ik was meer, wat je noemt, het lastige type.'
'Lastiger dan dit?' vroeg papa. Hij gebaarde om zich heen, naar de stortvloed van moeilijke meisjes.
'Ja,' zei Ronja.
'Ik geloof het meteen,' zei Rasmus. Hoofdschuddend haalde hij een paar handboeien te voorschijn en begon de Moeflon vast te ketenen.
'Oh lieve help,' zei Alexander. 'Wie weet woordt Joost ook wel zo...'
'Nee hoor,' stelde mama hem gerust. 'Dat gebeurt alleen met meisjes.'
'Joost is ook een meisje,' zei Alexander.
'Wat!?' vroeg papa 'Waarom geef je hem dan een jongensnaam?'
'Het is een afkorting,' zei Alexander. 'Eigenlijk heet ze Josphine.'
Ik bekeek de dinosaurus met geheel nieuwe ogen. Nu ik wist dat ze een meisje was, vond ik al die veren opeens niet zo erg meer. Wel passend, eigenlijk.
De naam van het beest drong pas tot me door toen mama zei: 'Heb je haar naar mij genoemd, Alexander? Dat had je niet moeten doen!'
Alexander bloosde. 'Het is niet meer dan terecht,' zei hij. 'Jij hebt zo goed geholpen om...'
'Nee,' zei mama, 'ik meen het. Je had het niet moeten doen. Dat soort emotionele flauwekul kan invloed hebben op de resultaten, namelijk.'
Alexander keek heel erg ongelukkig. Joostje, die wel voelde dat haar 'papa' ongelukkig was maar niet precies begreep waarom, zei vol vuur: 'Ik word nooit moeilijk, hoor papa! Echt niet! Ik blijf altijd lief tegen jou! Beloofd!'
'Walgelijk,' zei een stem achter ons. 'Wal-ge-lijk!'