<<
Koeiencijfers
Tien minuten later had de computer het eindelijk begrepen. Het ding vertelde Snoet zijn kamernummer en haf hem de sleutel – die natuurlijk geen sleutel was, maar een code. De deuren van dit hotel waren een soort computers namelijk; ze hadden geen sleutelgaten, maar codes die je moest intoetsen.
Chagrijnig slofte Snoet weg, op zoek naar zijn kamer. Wij slopen stilletjes achter hem aan.
Snoets kamer lag ergens ver weg, helemaal aan de andere kant van het hotel. Hij dwaalde van gang naar gang, ging een paar trappen op en dwaalde verder, ging via andere trappen weer naar beneden en dwaalde weer door..
'Hij bent de weg kwijt, denkt ik,' fluisterde Kwetter. 'In deze gang bent wij al drie keer geweest.'
Ik geloofde Kwetter meteen. Maar als ze me had gezegd dat we hier voor de tiende keer waren, of voor de eerste, dan had ik haar ook geloofd. Alle gangen hier leken verschrikkelijk veel op elkaar. Dezelfde deuren, hetzelfde zachte tapijt, hetzelfde behang... zelfs de antieke tafeltjes met bloemen en Chinese vazen leken op elkaar. Maar niet als je Kwetter bent. Kwetter is niet alleen heel lenig en vlug, en best wel sterk, ze is ook nog heel opmerkzaam. Ze ziet bijna alles; veel meer dan ik of Gaby.
'Om precies te zijn,' fluisterde Gaby: 'we zijn hier al vier keer geweest.'
'Oh ja,' snauwde ik fluisterend. 'Alsof jij het verschil ziet tussen twee dezelfde antieke tafeltjes. Je bent Kwetter niet.'
'Inderdaad,' bitste Gaby terug, 'Ik ben Kwetter niet. Om te beginnen heb ik betere ogen dan Kwetter. Maar die heb je helemaal niet nodig om de kamer-nummers te zien, want die staan met koeienletters op de deuren...'
'Koeiencijfers,' verbeterde ik haar. Ze had gelijk, natuurlijk: aan de kamernummers kon je de gangen makkelijk herkennen.
Ik weet niet of je het weet, want misschien heb je geen klein zusje, maar het is echt heel erg verschrikkelijk als je zusje slimmer doet dan jij. Als ze bijvoorbeeld iets slims zegt, wat je zelf ook al lang had kunnen bedenken. Wat je ook bedacht zou hebben, als je niet toevallig net even aan iets anders dacht. Dat kan toch? Dat is gewoon toeval. Dat zegt nog niks over wie er de slimste is. Maar het lijkt dan net alsof je zusje slimmer is. In ieder geval ziet je zusje het zo. Dat wéét je gewoon, dat hoeft ze je niet eens te vertellen. Dan is het dus van het grootste belang, dat je onmiddellijk laat merken dat jij hier de slimste bent. Bijvoorbeeld door een onbenullig taalfoutje te verbeteren. Zoals koeienletters die eigenlijk cijfers zijn. Dat het meteen even duidelijk is wie er écht de slimste is, als het erop aan komt.
Gaby ging door alsof ze me niet gehoord had: '...op de deuren, wat zelfs jij had kunnen zien als je niet de hele tijd zin zwijmele bewondering naar je vriendinnetje had gekeken.'
'Ze is mijn vriendinnetje niet,' gilde ik.
Ik kan op een fluisterende manier gillen namelijk. Knap he?
'Bent ik wel,' zei Kwetter afwezig. 'Ik bent het vriendinnetje van jullie allebei. Maar dat bedoelt jij niet. Jij denk nog steeds dat jij niet verliefd is op mij, dát bedoelt jij. Maar dat bent nu even niet de vraag. De vraag bent: Waar bent Snoet?'
Inderdaad. We waren Snoet uit het oog verloren.
Oepsie.
