Je bent nergens zonder zijkantje
'He verdorie,' bromde Gaby. 'Nét nu wij zo'n leuk, volwassen, verantwoord plan hadden om Kwetter op te sporen, komen die mensen met bloedhonden aanzetten.'
'Ja,' knikte ik. 'Flauw hoor. De goeieriken horen de plannen te maken, zodat de slechteriken steeds een stapje achterlopen en de goeieriken winnen. Zo gaat het in het echt ook. Kijk maar eens naar, oh, ik weet niet, bijvoorbeeld alle kinderfilms en kinderboeken die er ooit gemaakt zijn?'
Gaby zuchtte. 'Ongelooflijk dat jij twaalf jaar lang hebt weten te overleven zonder ooit te hebben begrepen wat het zinnetje 'in het echt' precies betekent.'
'Genoeg gekletst,' zei ik. 'Ontsnappen maar weer!'
'Door de bomen?' vroeg Gaby.
'Door de bomen,' knikte ik.Tijdens ons verblijf in Boegoe-Boegoe waren wij buitengewoon goede bomenklimmers en lianenslingeraars geworden. Dat kwam nu handig van pas, want je bent een stuk minder goed te ruiken als je op twaalf meter hoogte door de lucht zwiert. Honden snuffelen altijd aan dingen. Aan de grond, aan plantjes, aan elkaar. Geur blijft plakken aan dingen. Niet aan de lucht.
Al snel zaten wij boven in een boom.
Maar tot onze verbazing kwamen de honden niet eens onze kant op. Ze snuffelden eerst een tijdje rond bij de ontplofte keuken. Daarna in de buurt van de mijn, waar we gisteren de halve dag hadden lopen werken (daar was een hoop zweetlucht bij komen kijken). Tenslotte
renden ze het bos in, ongeveer tweehonderd meter bij ons vandaan.
Gaby en ik keken elkaar aan.
'Maar...' stamelde Gaby, 'daar zijn we helemaal niet geweest?'
'Vandaag niet, nee,' zei ik grimmig. 'Maar gisteren wel. Ik denk dat die honden keurig netjes de route gaan vinden waarlangs wij gekomen zijn. En die route leidt ze regelrecht naar...'
'Kwetter!' schrok mijn zusje.
'Inderdaad. Kwetter. En Abel en Zoezoe. Ik denk niet dat die honden aardig voor haar zullen zijn, als ze haar vinden. En de soldaten al helemaal niet.'
Kortom: Kwetter moest gered worden.
Geen probleem.
Gezinsleden redden, dat hebben wij vaker gedaan. Kwetter is weliswaar niet echt familie van ons, maar zij telt als gezinslid dus dat zit
wel goed. En heel eerlijk gezegd waren Gaby en ik opvallend vaak de gezinsleden die gered moesten worden. Maar goed, ook op die manier krijg je veel ervaring met reddingsacties. Dus dat zat wel goed.
'Ik ga achter ze aan,' zei ik. 'Hoeveel bommen hebben we nog?'
'Negen.'
Ik nam er vier mee. En een half doosje lucifers. Letterlijk. We scheurden letterlijk het doosje doormidden, want we hadden allebei zo'n zijkantje nodig. Zo'n zijkantje waarlangs je een lucifer moet strijken om 'm aan te steken. Anders stond je straks mooi voor joker met je bommen, je lonten en je lucifers.
'Geef me een half uurtje,' zei ik.
'En dan?'
'Je weet heel goed wat dan.'