Hoe Kwetter de zeilvis kent
'Weet je waar we op dit moment zijn?' vroeg papa.
'Gewoon, thuis,' antwoordde mama geprikkeld. 'Aan boord van de Tsaar Peter.'
'Precies,' zei papa. 'En waar ís de Tsaar Peter?''Op vijfendertig meter diepte, papa,' zei ik behulpzaam.
'Eh, ja. Maar dat bedoelde ik niet. Wat ik bedoelde is dat we midden in de Stille Zuidzee drijven. Dat is nogal ver van Zweden vandaan. De prijs wordt over twee weken uitgereikt - we kunnen onmogelijk op tijd in Stockholm zijn!'
Papa probeerde te kijken alsof hij het erg jammer vond voor mama, dat ze niet naar de uitreiking kon. Maar het was duidelijk te zien dat hij erg opgelucht was, dat mama zichzelf niet in gevaar kon brengen.
'Oh,' zei mama verslagen. 'Jammer hoor.'
Ja, heel jammer, knikte papa. De huichelaar.
'Maar als het gekund had, hadden we het gedaan he?' vroeg mama. Haar ogen waren groot en een beetje droevig. Ze wilde overduidelijk getroost worden.
'Tuurlijk hadden we het gedaan, schat,' zei papa ruimhartig.
Ik schudde meewarig mijn hoofd. On-ge-looflijk. Hoe lang kent die man mijn moeder nou al? Twintig jaar of zo? Vijfentwintig? En heeft-ie nou nóg niet door wanneer hij erin wordt geluisd?
Ja hoor, daar had je het a: opgewekt sprong mama op uit haar stoel. 'Mooi,' zei ze. 'Dan hebben we die discussie alvast gehad. Als het kan, doen we het. Nu alleen nog de vraag: kan het? Schat, ik ben eventjes in de machinekamer!' Ze beende vastberaden de deur uit.
Kwetter barstte in lachen uit.
'Wat is er zo grappig?' vroeg papa bits.
'Jouw gezicht,' hikte Kwetter. 'Jij kijkte een beetje verbaasd. Weette jij dan niet dat mama alles kun? Natuurlijk kunt wij op tijd in Zweden zijn! Mama vind gewoon even een sneller motor uit, en voordat jij Nobelprijscomité kun zeggen scheurt wij daar het water als een zeilvis met haast!'
De zeilvis is de snelste vis ter wereld namelijk. Het lijkt misschien vreemd, dat Kwetter dat weet, want normaal is zij helemaal niet geïnteresseerd in dat soort dingen. Maar ze houdt wel erg van zwemmen. En gisteren, toen ze leker rond aan het poedelen was buiten de boot en een wedstrijdje met mij wilde doen (omdat ze weet dat ze sneller is dan ik) werd ze opeens voorbij geschooten door drie enorme, blauwzilveren beesten. 'Wat bende dat?' vroeg ze onder de indruk. Nou, zeilvissen dus.
Maar wij zouden nog wel heel wat sneller moeten gaan dan een zeilvis, want zo'n beest haalt met moeite de honderdtien kilometer per uur. Als wij twee weken lang in dat tempo door zouden varen, zouden we hooguit 3696 kilometer verder zijn. Dat is een aardig eindje, maar het is nog geen vijfde van de afstand die we af zouden moeten leggen.
We zouden dus zes keer zo snel moeten gaan als een zeilvis. Zeshonderd kilometer per uur. In zo'n enorme onderzeeër.
'Maak je maar niet teveel zorgen, pap,' zei ik. 'Zelfs mama kan dit niet voor elkaar krijgen. Volkomen onmogelijk.'
Uit de machinekamer klonk opgewekt gezang.