Het ABC van de plannenmakerij
Kwetter was er het eerst. Zij vond Gaby op de grond.
Doodgeschoten?
Nee, dat nou ook weer niet. Een kogel die vlak over haar hoofd ging had haar liaan door midden geschoten. Ze was naar beneden gekukeld en kon niet meer naar boven klimmen, want haar arm deed pijn. En opstaan ging ook niet want haar been deed ook pijn.
Nou dat wilde Kwetter allemaal wel geloven. Gaby's been was gebogen op een manier waarop benen helemaal niet horen te buigen, en voor haar arm gold hetzelfde. Die was ook gebogen op een manier waarop benen helemaal niet horen te buigen. En, belangrijker nog: ook armen horen niet te buigen op die manier.
'Ik bent geen dokter, natuurlijk,' zei Kwetter, 'maar ik denkt dat jij het een en ander gebroken heeft.'
'Ik weet het wel zeker,' kreunde Gaby.
'Doe jouw been pijn?'
'Ja, wat dacht je? Suffe druif!'
'Gelukkig maar!' zei Kwetter tevreden. 'Als jouw been geen pijn doede, dan woude dat zeggen dat jij je ruggetje gebreekt heb. En dan is wij verder van huis.'
'Nog verder? Want het kan nog erger worden, wil je zeggen?'
'Reken maar,' zei generaal Killa, die achter hen opdook. 'Het gaat nog heel, heel veel erger worden. Hè jongens?'
Achter hem stonden drie jonge soldaten. Twee van hen knikten tevreden. Op hun gezichten lagen grijnzen erger dan die van een duivel, die net heeft gehoord dat hij zich eens he-le-maal mag uitleven op een paar honderd nieuwe zieltjes.
De derde jongen was er met zijn hoofd niet bij, want hij stond te zoenen met zijn geweer.
'Ik vind het niet zo leuk dat jullie mijn dam hebben gesloopt en bomen op mijn mannen hebben gegooid en mijn keuken hebben opgeblazen. Ik vind het, geloof ik, niet eens leuk dat jullie bestaan. Dus daar gaan we eens gauw wat aan doen. Maar niet te gauw, want eerst ga ik jullie eens lekker veel pijn doen. Oh ja. Jullie zullen niet weten wat je overkomt!'
Grappig genoeg wist hij zelf ook niet wat hem overkwam, toen ik hem uit een hoge boom in zijn nek sprong. Bewusteloos ging hij tegen de vlakte.
Ik krabbelde overeind en riep: 'Rennen, meiden!'
'Gaby kunt niet rennen,' zei Kwetter geduldig. 'Zij bent helemaal gebreekt.'
'Goed,' zei ik. 'Tijd voor Plan B.'
De twee soldaten deden klik-klik met hun geweren en grinnikten: 'Wij weten toevallig wat plan B is. Mogen wij het zeggen? We moeten er wel eerlijk bij vertellen dat plan B voor jullie helemaal niet goed afloopt...'
Op dat moment begon plan C.
Plan C was niet door de soldaten bedacht, gelukkig.
Ook niet door mij, helaas, maar het had heel goed door mij bedacht kunnen zijn. Want er zaten dingen in die ik graag in mijn plannen verwerk.
Ontploffingen.
Heel veel ontploffingen. De hele mijn, en alles wat er in de buurt lag, werd door de ene knal na de andere in stukken gereten en de lucht in geblazen. Het was een complete hel van vuur en rook een lawaai en rondvliegende brokstukken.
Ik ben best wel wat gewend, maar zoveel ontploffingen had ik nog nooit bij elkaar gezien.