Handige zinnetjes en de ergste straf
Papa verbleekte. 'Nee,' stamelde hij. 'Het is niet waar. Zeg me dat het niet waar is. Het kán niet waar zijn.'
'Wat kan er niet waar zijn?' vroeg mama vriendelijk.
'Je kunt onmogelijk de motor zo hebben verbeterd, dat we 600 kilometer per uur kunnen varen.'
Mama lachte hartelijk. 'Natúúrlijk is dat onmogelijk, malle vent! Daar zijn ook heel goede redenen voor. Letten jullie even op, jongens? De wrijving van het zeewater langs de metalen romp van de Tsaar Peter zou bij die snelheid toenemen tot...'
Gaby en ik staarden naar het plafond en dachten aan andere dingen. Gaby aan haar zanger, waarschijnlijk, en ik aan Afschuwelijke Zombie-Moorden VI, een computerspelletje waar ik al dagenlang bleef hangen in level 5.
Dat is zo handig aan zinnetjes als "letten jullie even op, jongens". Als iemand dat zegt, en vooral als die iemand mijn moeder is, weet je zeker dat er iets komt dat ingewikkeld én saai én niet zo heel belangrijk is.
Of misschien is het ook wel belangrijk. Dat weet ik dus niet, want ik luister nooit. En ik leef nog steeds, dus... ja...
'...en dat zou dan de grootste ontploffing zijn die we ooit gezien hebben,' besloot mama haar verhaal.
Wacht even... wat zei ze daar nou? Had ik nou toch iets interessants gemist? Dat was niet eerlijk! Als je zegt van "letten jullie even op, jongens" mag je daarna geen spannende of belangrijke dingen meer zeggen, vind ik. Anders weten je kinderen helemaal niet meer waar ze aan toe zijn.
Een koude vrees kroop rond mijn hart. Het zou toch niet...? Zou mama soms elke keer iets interessants over ontploffingen verteld hebben, als ze "let even op" had gezegd? Wie weet, wat ik allemaal al gemist had!
'De grootste ontploffing?' vroeg ik zo achteloos mogelijk, in de hoop dat ze nog wat meer zou vertellen. Ik wilde graag weten hoe je zo'n mega-explosie voor mekaar kreeg.
Ik bedoel: dankzij mama hebben we al heel wat ontploffingen gezien, van piepklein tot super-groot, dus als zij het seruieus had over de allergrootste, dan... ja...
'Oh, zeker wel,' knikte ze. 'Filmopnames van kernbommen niet meegerekend. Maar goed, we zouden er niet van kunnen genieten, van die enorme knal. Omdat we er dus midden in zouden zitten. Zoals je begrijpt.' Ze keek me aan met een van haar genadeloze glimlachjes. Alsof ze niet alleen wist dat ik niet geluisterd had, maar ook wist dat ik achteraf alsnog benieuwd was geraakt. En dat ze het net goed vond, dat ik nu met een onbevredigde nieuwsgierigheid bleef zitten.
Voor haar als wetenschapper is onbevredigde nieuwsgierigheid zo ongeveer de ergste straf die je bedenken kunt.
'Ik heb dus de boot maar een héél klein beetje sneller gemaakt,' ging ze verder. 'Snel genoeg om over een weekje aan te komen bij het eiland Vanuatu. Van daaruit pakken we het vliegtuig naar Nieuw Zeeland, en dan staan we twee dagen later in Stockholm. Hebben we nog een paar dagen over om de stad te bekijken, voor de dag van de prijsuitreiking.'
Papa kreunde.