Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Geschift en onverslaanbaar

Ik schreeuwde heel erg hard.
'Wat bent er?' vroeg Kwetter geschrokken.
'Gaby is neergeschoten,' fluisterde ik.
'Dan gaat ik haar redden! Misschien bent ze nog niet dood. Gaat jij intussen door met afleiden.'
Eh... afleiden?
Ik keek nog eens naar de soldaten bij de mijn. De soldaten keken naar mij.  Recht in mijn gezicht.
Aha. Ze hadden mijn geschreeuw kennelijk gehoord. En nu zagen ze me zitten. Enthousiast begonnen ze op met te schieten. Ze reageerden sneller dan ik voor mogelijk had gehouden. Misschien kwam dat door die oranje pilletjes. Dat je daar niet alleen copleet gek van werd, maar ook nog sneller en sterker.
Geschift en onverslaanbaar - leuke combinatie!Gelukkig waren ze op dit moment eventjes nét wat meer geschift dan onverslaanbaar. Sommigen wisten zeker dat ik een half uurtje geleden, in het bos, al doodgeschoten was. Nee, ontploft. Nee, doodgeschoten. Nou ja, in elk geval dood, okee? Dus ik was kennelijk een spook. Oh ja? Waarom ik dan mijn hoofd niet onder mijn arm had, wilden een paar anderen weten. Nou sukkel, wat denk je, dat is toch alleen als je zijn hoofd eraf... hee, waar is-ie nou?
Ik was ervandoor gegaan, natuurlijk. Ik ben niet niet gek.
Maar ik voelde me wel tamelijk krankzinnig, toen ik mezelf heel hard hoorde roepen: 'Joehoe! Hier ben ik!'
Ik ben niet gek, hield ik mezelf voor. Ik doe juist iets heel goeds. Ik leid ze af, zodat Gaby gered kan worden. Ik ben een held.
Jammer genoeg leven helden meestal niet zo lang. Heldhaftigheid is eigenlijk een soort ziekte, waar je dood aan gaat op den duur.
Op den duur. Maar nu nog niet, nam ik me voor. Ik ga den duur zo lang mogelijk laten duren! Hup, grijp die liaan!
Zoevend en zwierend vloog ik door de boomtoppen. Ik zigde en zagde, ik verstopte me wanneer ik maar kon en als ik enge beesten tegenkwam gooide ik ze naar beneden om de soldaten even bezig te houden. Ze schoten bijvoorbeeld met z'n allen wel twintig seconden lang op een nestje spinnen die zo groot waren als een mannenvuist.
Wat ik op zich heel begrijpelijk vond.
Na een tijdje waren de soldaten mij helemaal kwijt.
Ze waren zelfs hun eigen mijn kwijt, want het woud was hier nogal dicht. Ze stonden er tweehonderd meter vandaan en ze hadden geen idee welke kant ze op moesten.
Ik wel, want vanuit de boomtoppen had ik een aardig overzicht.
Dus ik wist precies waar ik heen moest. Naar de ontplotfte boom. Daar moest Gaby ergens liggen. En Kwetter was daarheen op weg.
En de generaal ook, helaas.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!