Gaby's plan wordt langzaam duidelijk
De soldaat begreep ook niet precies wat mijn zus bedoelde. 'Eh... helpen?' vroeg hij onzeker. 'Met vliegen?'
Gaby knikte enthousiast. 'Gewoon, in de lucht gooien. Zoals een vader doet met zijn kindje. Dat kunt u toch wel? U bent zo groot en sterk...'
'Natuurlijk kan ik dat,' zei de soldaat kortaf. 'Maar ik doe het niet. want als ik jou oppak en omhoog gooi, dan kan je broer ondertussen wegrennen. En als ik je broer nog één keer laat vliegen, dan kan jij er vandoor gaan. Nee hoor, ik zou je graag een plezier doen maar ik ben niet gek.'
'Ahhh, alstublieieieieft,' fleemde Gaby. Ik glimlachte. Mijn zusje is een absolute meesteres als het op zeuren aankomt. Ik ken maar één iemand die beter kan zeuren dan zij, en dat ben ik zelf. Maar ik had geen idee wat ze precies wilde, dus ik bemoeide me nergens mee. Was ook niet nodig. Die soldaat maakte geen enkele kansd tegen haar, dat zag ik nu al. 'U bent zó groot en zó sterk,' ging Gaby verder en ze knipperde met haar ogen. 'U kunt ons toch wel allebei tegelijk de
lucht in gooien?'
'Ja hoor, makkelijk zat,' zei de soldaat aarzelend. Hij rechtte zijn rug. 'Ga maar even naast elkaar staan, dan zal ik jullie eens wat laten zien.
'Gaby deed een paar stapjes naar links en trok mij met zich mee. 'Kom op, Michael, die meneer gaat ons in de lucht gooien. Wat is-ie groot en sterk, he? En hij is ook heel aardig, ook al gaat hij zometeen onze armpjes eraf hakken. Dat is onze verdiende straf, dat is nou eenmaal zo, daar kan niemand iets aan doen. Maar deze meneer is zó lief dat hij ons nog even in
de lucht gaat gooien voordat...'
Op dat moment tilde de soldaat ons beiden op.We waren toch iets zwaarder dan hij gedacht had.
Hij sloeg zijn armen - die inderdaad nogal gespierd waren - om ons heen en tilde ons zonder veel moeite van de grond. Dat wel. Maar in de lucht gooien, dat was een ander verhaal. Dat kreeg hij niet voor elkaar, hoe vaak hij het ook probeerde en hoe hard Gaby hem ook aanmoedigde. 'U kunt het, meneer, zet 'm op! Niet opgeven! Nog even!'
Na tien seconden werd duidelijk dat hij er nooit, maar dan ook nooit in zou slagen ons omhoog te gooien.
Na twintig seconden werden er nog drie dingen duidelijk.
Ten eerste werd duidelijk wat Gaby's plan was geweest. Dat had niks te maken met 'in de lucht gooien'. Het had alleen te maken met 'zorgen dat de soldaat precies tussen ons tweeën en het keukentje in staat'. Daarom had Gaby die paar stapjes naar links gedaan: dat had haar op exact de juiste plaats gebracht.
Ten tweede werd duidelijk waaróm de soldaat tussen ons en het gebouwtje in moest staan. Zijn lichaam werkte nu
als een soort schild, dat ons beschemde tegen wat er uit het keukentje kwam.
Ten derde werd duidelijk de bom, die wij in de keuken hadden gelegd, van uitstekende kwaliteit was geweest.
BOEM!