Een tijdelijke vlaag van waanzin
Mr. Woordkramer keek zijn nieuwe tegenstander vriendelijk aan. 'Ik ben blij dat te horen,' zei hij op oprechte toon. 'Een goede advocaat
doet altijd zijn best. Voor elke klant! Zelfs voor iemand als meneer Dogger... Ik ben benieuwd, welke slimmigheden u voor ons in petto heeft! U lijkt me iemand die niet bang is voor een gedurfde, nieuwe aanpak. Daar houd ik wel van. Ja, u bent precies het soort tegenstander dat ik
graag tegenover mij heb!' Hij glimlachte vriendelijk. Of nou ja, vriendelijk... Pepijn de stagiair dacht dat het vriendelijk was, maar hij kende de Donderkat ook niet. En Woordkramers glimlachje was precies hetzelfde glimlachje dat ik soms bij mijn moeder zag. Wanneer ze naar een gebouw keek dat ze vol-le-dig van de kaart ging vegen met haar roemruchte bommen.
Op dat moment zuchtte de rechter: 'Nou, lui, laten we maar eens beginnen, he? We hebben nog een lange dag voor de boeg, tenslotte. Goed. Waar waren we. Oh ja: het woord is aan Mr Jaggers.'
'Naaktgebooren,' zei Pepijn.
'Pardon?' vroeg de rechter.
'Mr. Jaggers is er niet,' zei Pepijn. 'Ik vervang hem. Mijn naam is Pepijn Naaktgebooren.' Hij kuchte. Daarna stak hij van wal: 'Mijn klant is onschuldig! Hij heeft niets gedaan, en als hij wel iets heeft gedaan, dan was dat in een tijdelijke vlaag van waanzin, die begon op...' hij keek in zijn papieren, 'zijn derde verjaardag, en die tot op de dag van vandaag voortduurt.'
'Zegt u nou, dat meneer Dogger onschuldig is?' vroeg de rechter verbaasd.
'Als een lammetje!' antwoordde Pepijn vol vuur.
'Dat verbaast mij,'antwoordde de rechter. 'Niet dat uw klant onschuldig is – want iedereen is onschuldig tot het tegendeel is bewezen – maar
dat u dat zegt, dat verbaast me. Meneer Dogger zit hier namelijk als getuige en als mede-klager. Hij wordt helemaal nergens van verdacht!'
Pepijn schrok zo, dat hij al zijn papieren op de grond liet vallen. 'Wat!?' riep hij. 'Nergens van verdacht? Maar... hoe kan dat nou? Het is toch voor iedereen duidelijk, dat hij een schurk is van het zuiverste water!'
'Oh ja?' vroeg de rechter geïnteresseerd.
'Van de bovenste plank,' knikte Pepijn.
'Vertelt u daar eens wat méér over,' zei de rechter. 'Ook over die tijdelijke vlaag van waanzin, de nu al... 59 jaar duurt? Heb ik dat goed?'
Daarna ging alles opeens heel snel.
Nog geen twee uur later stonden we buiten, vrij om te gaan en staan waar we wilden. We waren niet bepaald onschuldig verklaard, maar we waren
niet ontvankelijk, of zo, en dat schijnt ook goed te wezen.
Dogger had vijf keer levenslang aan zijn flodderbroek.
'Jammer,' zei Mr. Woordkramer, 'dat ik er geen woord meer tussen kreeg. Ik had zó graag die Pepijn compleet de vernieling in gekletst! Maar dat kon die brave jongen helemaal zelf. Goed. meneer en mevrouw Laarmans, het was mij een genoegen met u samen te werken. De rekening komt volgende maand. Niet raar opkijken, hoor – de afzender zit niet hier in Stockholm, maar op de Kaaimaneilanden.'
'Vanzelfsprekend,' zei papa.
Woordkramer boog en vertrok.
'Schat,' zei mama, 'Ik ga je zoenen. Het is niet helemaal zoals het hoort, zo midden op straat, maar we hebben nu maanden lang in verschillende gevangenissen gezeten, een een zoen op de wang kan we door de vingers gezien worden in deze omstandigheden.'
'Jaaaa!” riep Kwetter enthousiast. 'Wij gaat kuffelen!'