Een grote, dikke vleug
Helaas was het niet die goeie ouwe klik die zegt: 'Hallo, ik ben een pistool maar ik heb geen kogels meer, dus doe maar net alsof ik er niet ben.'
Nee, het was de klik die zegt: 'Ik ben nu klaar om te schieten. Als je daarnet bang was, had je ongelijk. Nu moet je bang zijn.'
Ik was niet bang, natuurlijk.
Tenminste, niet voor het pistool. De Moeflon had zelf verteld dat hij ons niet neer wilde schieten.
Ik was wél bang voor de kindervingertjesversnipperaar, de krokodillenvijver enzovoort. Ik heb al genoeg meegemaakt om te weten dat de Moeflon waarschijnlijk overdreef. Het is bijvoorbeeld ongelooflijk veel moeite om een krokodillenvijver te organiseren. Ik weet toevalllig vrij precies bij welke temperatuur die beesten zich lekker voelen, en dat is niet de temperatuur van een Zweedse winternacht. De rekeningen voor gas- en elektra, die je zou krijgen als je krokodillen wilde houden in een tochtige loods in Zweden, zouden zelfs mijn vader de wenkbrauwen doen fronsen. Nee, ik was niet bang dat ik binnenkort een krokodil zou tegenkomen.
Een kindervingertjesversnipperaar, daarentegen, is vrij eenvoudig te maken voor iemand die een middagje vrij heeft en die een lasapparaat kan hanteren.
Dus ik trok mijn dapperste gezicht (wat min of meer verspilde moeite was, want niemand in die donkere kamer kon het zien) en ik zei: 'Meekomen? Met jou? Mooi niet! Ik laat me liever meteen doodschieten.'
De Moefon glimlachte. Ook verspilde moeite, want ook dat kon niemand zien, maar ik hoorde gewoonweg aan zijn stem dat hij glimlachte. Ik hoorde zelfs wat voor een soort glimlach het was. Een valse, gemene glimlach met een vleugje waanzin erin.
Mijn minst favoriete soort.
En ja hoor: hij zei iets akeligs. Iets vals, iets gemeens, met meer dan een vleugje waanzin erin. Een grote, dikke vleug waanzin zat erin.
Hij zei namelijk: 'Doodschieten? Wie heeft het hier over doodschieten? Dat zou zonde zijn! Pure verspilling! Je kunt met een pistool zoveel méér leuke dingen doen... Vooral als je goed kunt mikken. En ik kan fantastisch mikken. Ik kan, bij wijze van spreken, het topje van een kindervinger raken in een donkere kamer op tien pas afstand. Bij wijze van spreken dan, he? Ik doe dat natuurlijk niet. Zo iets doet verschrikkelijk veel pijn, namelijk. En waarom zou ik een kind pijn willen doen? Een lief, braaf kind dat precies doet wat ik zeg?'
'Daar is geen enkele reden voor,' mompelde ik. 'Zegt u maar waar we heen moeten, meneer de Moeflon.'
'Gewoon beginnen met lopen, knul. Je kunt maar één kant op.'
Hij had gelijk, zag ik toen we de gang in liepen. Aan één kant, de kant waar we vandaan waren gekomen, hield de gang plotseling op. Er stond gewoon een muur, met hetzelfde vale behang als de rest van de muren.
'Hoe kunt dat?" vroeg Kwetter fluisterend aan mij.
Ik haalde mijn schouders op. Wist ik veel.
'Gewoon, een stukje valse muur met een draai- en schuifmechaniek erachter,' zei de Moeflon - op de toon van iemand die aan een veertienjarige moet uitleggen hoeveel twee keer twee is.
Na drie minuten van bochten en trappetjes kwamen we bij een grote stalen deur.
'231 MM DIK,' stond erop. '100% BESTAND TEGEN BOMMEN. PROBEER HET VOORAL, ALS U HET NIET GELOOFT, MEVROUW LAARMANS!'
'Puh,' deed ik. 'Jij doet de hele tijd alsof je alles van tevoren weet, maar mijn moeder is er niet eens bij dus dat opschrift staat daar voor joker, meneertje de Moeflon!'
'De avond is nog niet voorbij,' grijnsde de Moeflon. Hij keek op zijn horloge. 'Dat opschrift zal nodig zijn over, ik doe even een wilde gok, elf-en-een-halve minuut.'
Hij toetste een code op een bordje aan de muur en de deur zwaaide geruisloos open.'Treedt binnen,' grijnsde de Moeflon.