Diepe, bassende blafstemmen
Even later was ik op weg naar Kwetter. Ik wist niet meer precies waar ze zat, maar de bloedhonden waren naar haar op weg dus die hoefde ik alleen maar te volgen. Dat probleem werd keurig voor mij opgelost.
Helaas kreeg ik er twee nieuwe problemen voor terug.
Ten eerste had het geen zin om de bloedhonden te volgen, als ik Kwetter nu juist voor die beesten wilde waarschuwen. Waarschuwen moet je doen voordat het gevaar komt, vind ik. Tegen een platgereden kleuter zeggen: 'Pas je wel op met oversteken?' is op geen enkele manier aardig of behulpzaam.
Ten tweede moest ik zorgen dat de bloedhonden mij niet zouden ontdekken.
Ik besloot zoveel mogelijk via de boomtoppen en lianen te gaan, zodat de beesten niet veel kans kregen me te ruiken. Reizen per liaan gaat trouwens ook sneller dan reizen te voet, als je in het oerwoud bent. Op de grond staan vaak dichte struiken waar je je met een kapmes een weg doorheen moet banen. Er lopen gevaarlijke beesten rond waar je omheen moet sluipen of voor weg moet rennen. Drijfzand waar je uit gered moet worden. Dat kost allemaal tijd. In de boomtoppen heb je daar veel minder last van.
Jammer genoeg zijn er in de meeste oerwouden vrij veel bladeren. Met name tussen de grond en de boomtoppen in kom je die vaak tegen. En je kunt er niet doorheen kijken, dus ik zag niet waar de bloedhonden heen gingen. Ik kon het wel min of meer horen, want ze blaften voortdurend. Diepe, bassende blafstemmen hadden ze, die je van grote afstand kon volgen.Het eerste kwartiertje ging het uitstekend. Ik hield de honden makkelijk bij. Maar plotseling ging het mis, op een manier die ik niet verwacht had. Een heel domme manier.
Ik greep mis, toen ik een liaan wilde pakken.
Eigenlijk had ik het kunnen weten. Je moet niet proberen via de boomtoppen te reizen als je ziek bent, of een beetje moe. En ik was niet een beetje moe. Ik was volkomen uitgeput. Dagenlang in de mijnen gewerkt, hele nacht bommen gemaakt, gezwommen voor mijn leven in een woeste rivier... Ik ben geen slapjanus, al zeg ik het zelf, maar na een tijdje krijgt dat soort dingen een bepaalde uitwerking op je. Je ogen en je handen en je voeten werken nét iets minder goed samen.
Op de grond kan zoiets het verschil maken tussen wel of niet in een plas water stappen. Dan moet je verder met een natte schoen.
Maar in de boomtoppen maakt dat het verschil tussen wel of niet netjes op een tak landen. Dan ga je niet verder met een natte schoen, dan ga je verder in een totaal andere richting. Naar beneden, namelijk.
Dus daar ging ik, sneller en sneller, en ik graaide woest om me heen om een liaan te pakken te krijgen, of een tak of wat dan ook.
Ik kreeg geen tak te pakken.
Een tak kreeg mij te pakken. Het was een hele lange tak, met tamelijk kleine blaadjes en heel veel veel zijtakjes die, om een of andere reden, een beetje kleverig waren zodat ze op allerlei manieren aan mijn kleren en mijn haren vastplakten.
Ik kwam terecht op het uiteinde van de tak, die gelukkig buigzaam genoeg was om niet te breken. Maar hij boog wel diep, diep door. Bijna tot op de grond.
Plotseling hing ik oog in oog met een bloedhond, die zó verbaasd was dat hij even vergat te blaffen.