Die bol wol heeft geen enkel nut
'Zul wij maar naar boven gaan, dan?' zei Kwetter.
'Liever niet,' zei ik.
'Maar er is geen andere oplossing,' zuchtte papa.
Dus daar gingen we. Trap op. Gangetje door. Andere trap weer af. Hoekie om. Gangetje, trap, gangetje, hoekie, gangetje.'Wat een doolhof hier,' mopperde ik.
'De juiste term is "labyrint",' schalde plotseling een stem door de gang. Het was de waanzinnige onbekende, die door M 'doctor' genoemd was. 'In een doolhof kun je verdwalen, omdat je steeds moet kiezen of je links of rechts gaat. Een labyrint heeft maar één route.'
'Nou nou,' mompelde papa. 'Onze tegenstanders zijn niet van de straat, hoor.'
'Ik ken mijn klassieken, ja,' galmde de doctor koeltjes. 'En ik gebruik het woord "klassieken" hier natuurlijk heel bewust. Het oudste verhaal over een labyrint gaat namelijk over de klassieke Griekse held Theseus, die het monster Minotaurus moet verslaan. De Minotaurus woont in het midden van een labyrint. In het verhaal kan Theseus de weg naar buiten weer vinden doordat Ariadne, de halfzus van de Minotaurus, verliefd op hem is geworden en hem een bol wol meegeeft. Hij volgt de draad naar buiten. Grappig genoeg toont dit aan dat de oude Grieken het verschil tussen een doolhof en een labyrint óók niet helemaal begrepen... Ik bedoel, in een echt labyrint heeft die bol wol geen enkel nut. Moet die je helpen kiezen uit de enige gang die er is, of zo? Toch moeten de Grieken hebben geweten wat een labyrint was, want oude afbeeldingen van labyrinten hebben allemaal maar één gang... een raadsel, nietwaar? Misschien was die Ariadne niet helemaal goed bij haar hoofd, en nam Theseus haar bolletje wol alleen maar mee om haar niet te kwetsen. Heel beleefd. Hij was een prins, tenslotte, en die hebben doorgaans goede manieren. Hij heeft haar achteraf wel gedumpt, op het eerstvolgende eiland; heel begrijpelijk, vanuit deze veronderstelling...'
'Nou,' zei Kwetter opgewekt. 'Daar steek wij nog eens wat van op.'
'Hmpf,' deed ik. Saaie weetjes die je nergens voor nodig had, ja, die staken we hier van op.
Het leek verdorie wel school.
'Nee, serieus,' zei Kwetter. 'Dit bent een heel raar doolhof, daar hebt de meneer gelijk in. Waarom zoudt ze hier zo'n lange kronkelgang gemaakt hebben, in dit oude pakhuis? Ik bedoelt: de boeven hebt er ongetwijfeld een bedoeling mee, zoals dat wij niet makkelijk kunt ontsnappen of zo, maar dit bent een heel oud pakhuis en vroeger bende hier vast méér deuren en ramen en gangen en zo. En terwijl de meneer over de oude Grieken babbelde, en mij zo op het idee brengde dat dit een raar doolhof bent, hebde ik tijd om even om mij heen te kijken. En zo ziede ik plekken op de muren waar vroeger deuren hebt gezit. Zoals daar, ziet je wel?'
Ze wees op een hoge rechthoek links van ons, waar het behang een nét iets andere kleur had dan in de rest van de gang.
'Mjjjja,' knikte papa. 'Dat zou best wel eens een deur kunnen zijn geweest. Vroeger.'
Kwetter begon te grijnzen.
Het was duidelijk dat ze een plannetje had.