De Goud-gespikkelde band is zinloos
'Niet doen!' riep Kwetter. 'Hij schiet mij toch wel dood, nu of strakjes maak niet uit.'
'Houd je muil, dom wicht,' snauwde de Moeflon. 'Of anders...'
'Anders wat?' vroeg Kwetter poeslief. 'Anders schiet jij mij door het koppie? Dat gingde jij toch al doen. Dus, verrassing verrassing, daar maakt jij mij niet schrikkerig mee! Pfrrrr!' Ze stak haar tong tegen hem uit, zoals kleuters naar elkaar doen, en dat vond de Moeflon helemaal niet leuk. Want daardoor kreeg hij - terecht - het gevoel dat hij er zélf als een kleuter uitzag.
Hij wilde het soort superspion zijn dat je in films wel eens ziet.
En in spionnenfilms steken de hoofdpersonen nooit - vooral niet op het hoogtepunt van de spanning, vlak voordat de ene de ander doodschiet - de tong naar elkaar uit. he-le-maal nooit, doen ze dat. Ik daag je uit: bekijk rustig alle spionnenfilms die er bestaan, en zoek een moment, ééntje maar, waarin de spionnen pfffrt naar elkaar doen, met lekker veel spuugspetters (want zo deed Kwetter dat natuurlijk). Dat moment ga je niet vinden.
'Doe normaal!' krijste de Moeflon.
'Is normaal,' zei Kwetter. 'Ik doet altijd zo.'
'Dat is waar,' zei papa. 'Doet ze inderdaad.'
'Ja, Kwettertje-lief, daar moeten we het toch eens over hebben.' Mama keek heel erg streng. 'Dat hoort ab-so-luut niet. Het is heel onbeleefd. In het vervolg...'
'Vervolg?' lachte de Moeflon schril. 'Er komt geen vervolg! Jullie verhaal eindigt hier!'
'Wel ja,' riep mama. 'Trek alles wat ik zeg maar in twijfel! Ondermijn mijn gezag maar! Zo wordt het voor mij volkomen onmogelijk om dat kind ooit nog op te voeden, begrijpt u dat niet?'
Even aarzelde de Moeflon. Hij wilde dolgraag gelijk krijgen, hij wilde dit gesprek door laten gaan tot hij gewonnen had, maar hij wist ook wel dat mijn moeder er de vrouw niet naar was om ooit haar meerdere te erkennen. Dat zou nog minstens een paar uur kosten.
Terwijl hij ook gewoon kon bewijzen dat hij gelijk had, door gewoon Kwetter dood te schieten.
Behalve dan, dat dat niet zo makkelijk meer kon, opeens.
Hij had, ongelooflijk dom voor iemand die ons zo goed kent, precies de verkeerde uitgekozen om te bedreigen.
Ik snapte het wel: bij bedreigen moet je altijd het kleinste, schattigste meisje nemen. Dat vinden de mensen het ergst.
Maar in dit geval was het kleinste, schattigste meisje toevallig óók het beste in ontsnappen-uit-onmogelijke-situaties.
De Moeflon had haar hoofd klemvast, dat is waar. En hij had de goud-gespikkelde band in weet ik veel welke vechtsport. Maar welke band je ook hebt, in welke sport ook, je greep kan niet vaster, sterker of moordlustiger zijn dan de greep van de Boegoenese Wurgaap.
En Boegoenese Wurgapen, daar wist Kwetter wel raad mee.
Dus die klemgreep van de Moeflon, die was het probleem niet. Die was het probleem nooit geweest.
Het probleem was het pistool, dat hij tegen Kwetters hoofd gedrukt hield.
Dus toen mama's onzinnige opmerkingen hem zozeer deden aarzelen, dat hij vergat Kwetter héél erg nauwkeurig onder schot te houden, glipte ze moeiteloos uit zijn goud-gespikkelde greep en zette het op een lopen.
En toen maakte de Moeflon een kolossale fout.