De elfde stelling over Feuerbach
Mijn moeder dacht er duidelijk ook zo over. Zeer tevreden nipte ze van haar thee.
'Ik ben blij dat die vreselijke Dogger nu eindelijk achter de tralies zit,' zei ze. 'Die man was werkelijk een schande voor de buurt. Die broek! Dat overhemd! En al dat onkruid in zijn tuin... het was natuurlijk maar de Dromedarisstraat, en iedereen weet wel dat het daar allemaal wat minder is, maar het straalde toch ook op ons af.'
Papa keek haar ontzet aan. 'Je... je wilt toch niet zeggen dat we al deze verschrikkelijke avonturen hebben moeten doormaken, alleen maar om de achterbuurman uit zijn huis te krijgen? We zijn zo vaak in levensgevaar geweest... we hebben wetten gebroken! Ik ben een bankrover geworden! Was dat dan allemaal omdat meneer Doggers gazon...?'
'Stel je niet aan, lieverd,' zei mama streng. 'Je weet héél goed dat alle schurkenstreken van Dogger er ook mee te maken hadden. Vooral dat hij kindertjes in de gehaktmolen gooide - nee, dat kon echt niet door de beugel. Dus wat wij gedaan hebben was het enige juiste, en ik zou het zó weer doen. Ook als de akelige Dogger niet elke dag met zijn stinkende mormel van een hond door onze keurige straat wandelde. Maar ik kan niet ontkennen dat ik er wel een stuk feller van werd. Hij liet dat beest ook overal poepen. En opruimen, ho maar.' Ze staarde even bedachtzaam in de verte. Daarna vervolgde ze: 'Weet je wat het is? Dogger zit in de nor en hij komt er nooit meer uit, en dat is heel mooi. Snoet en Smek, zelfde verhaal. Cockel en Clusjes nog niet, maar ik zie dat nog wel goed komen. Dat hebben wij allemaal bereikt. Maar weet je? Oplichting, roof, moord, slavenhandel en vervuiling - het blijven allemaal uitstekende manieren om geld te verdienen. Veel geld. Dus er zullen altijd schurken zijn, die zich met dergelijke bezig houden. Ik durf te wedden dat er op dit zelfde moment iemand, ergens op de wereld, een bank aan het oprichten is. Een bank die net zo erg zal worden als de Doggersbank. Of nog erger. De komende twee jaar zal iedereen erg goed op alle bankiers letten, dus dan wordt het voor schurken even wat lastiger, maar veel langer zal het niet duren. De meeste mensen zijn niet zo fanatiek als wij, als het aankomt op onrecht bestrijden. Ze vinden het wel erg, maar ze kunnen hun aandacht er domweg niet bij houden. Als de keuze is: ga ik de wereld beter maken, of ga ik grappige poezenfoto's bekijken op het internet - dan is dat pech voor de wereld, ben ik bang. En ook pech voor de poezen, want dat zijn heel trotse beesten met heel veel zelfrespect en ze vinden die domme foto's vast niet leuk.
Kortom: hebben we onze afgelopen jaren goed besteed? Jazeker, Dogger en zijn vrienden moesten nodig een lesje leren. Maar hebben we ook echt iets opgelost? Hebben we blijvend iets veranderd? Ik ben bang van niet. En zoals Leonardo al zei: "Het komt erop aan, de werkelijkheid te veranderen". Ik neem aan dat je verbeteren bedoelde, Leonardo?'
'Natuurlijk,' zei de kapselknaap - die Leonardo heet, had ik dat nog niet verteld? - 'maar ik zei "veranderen" als knipoogje naar Marx' elfde stelling over Feuerbach, die...'
'Zo is hij nou de hele tijd,' kirde mijn zusje. 'Hij is eigenlijk heel geleerd, wisten jullie dat? Schattig, he?'
Mwoah.
'Het punt is,' zei mama, 'dat ik intussen best wel zin heb om de wereld eens flink te verbeteren. En dan echt. Niet gewoon de ene schurk opruimen, zodat er meer ruimte komt voor de volgende schurk. Maar hoe doe je dat?'
Op dat moment werd er op de deur geklopt.