De deftige zaal
'Daar denken we later over verder, schat!' zei papa. We hebben nog zeven seconden.'
Dat hielp. Mama trok snel een laatste sprintje en we doken door de langzaam dicht zwaaiende deuren de theaterzaal in.
Het was een ouderwetse zaal, met rode pluche stoelen en goudgeverfde friemels langs de balkons. Echt het soort zaal waar deftige dames en heren naar de opera komen kijken. Het soort dames en heren dat in sjieke kleren de zaal binnen schrijdt. En dus niet het soort dames en heren dat op het laatse moment met een snoekduik de zaal binnen vliegt om daarna hijgend en bezweet en met een rood hoofd op zoek te gaan naar hun stoeltjes.
'Mam,' fluisterde ik, 'ik geneer me een beetje.'
'Ik snap wat je bedoelt, lieverd,' glimlachte mama. 'Maar maak je geen zorgen, hoor. De mensen hier zijn geen deftig theaterpubliek, het zijn wetenschappers en wetenschappers kijken nergens van op. Die mogen nergens van op kijken. Dat zou namelijk invloed hebben op de resultaten, snap je? Trouwens, wij zijn misschien een beetje bezweet, maar de meeste wetenschappers ruiken zelf ook niet zo fris. Wij hebben wel iets anders aan ons hoofd dan onze oksels.'
Ze keek vergenoegd rond in de zaal. Zoveel wetenschappers bij elkaar!
Plotseling zag ze iemand die ze kende. 'Hee! Jim!' brulde ze. 'Jim Funkelbacher! Joehoe! Hierzo! Ik ben het! Josephine!'
Aan de andere kant van de zaal kwam een dikke man half uit zijn stoel. Hij keek verbaasd fronsend onze kant op.
'Ach, hij herkent me natuurlijk niet,' besefte mama. 'Jammer. Anders had ik je na afloop aan hem kunnen voorstellen. JIm Funkelbacher... Dán ruik je wat, hoor!'
Er waren nog precies vijf stoeltjes vrij. We zaten vlak naast kapselmans en zijn twee lijfwachten.
Nog voordat mijn billen de stoelzitting raakten, begon iedereen in de zaal te applaudisseren.
Er was een heel oud, beverig mannetje het podium opgekomen.
'Wie bent dat?' vroeg Kwetter.
'Sssst!' zei mama. 'Dit wil ik niet missen!'
'Wat wilt jij niet missen?'
'De komende twee uur. Geen seconde wil ik ervan missen. Dus houd je snoetje toe!'
'Doe jij es effe rustig,' bromde een stem links van ons. Het was de lijfwacht van de kapselknaap, die bang was dat Gaby zijn baas lastigviel.
Dat deed ze trouwens ook. Ze probeerde met ingewikkelde handgebaren duidelijk te maken dat het haar enorm speet, dat ze zelf ook niet wist wat er in haar gevaren was, dat ze besefte dat ze fout zat en dat ze zich alleen maar als hem verkleed had omdat ze zo'n ongelooflijk grote fan van hem was...
Dat zijn allemaal geen makkelijke dingen om met een handgebaar uit te leggen, dus het werd een hele ingewikkelde pantomime-voorstelling, met veel klein pssst-geluidjes om de aandacht te trekken van de kapselknaap.
Tevergeefs. De populaire artiest staarde, net zo fanatiek als mijn moeder, naar de gebeurtenissen op het podium.