Alexander snapt het ook niet
'Zouden die meisjes in de moeilijke leeftijd semtex bij zich hebben?' vroeg papa zich verwonderd af.
'Alsjeblieft, pap,' zei ik. 'Het is niet meer zoals vroeger, hoor! Toen jij veertien was, hadden de meisjes natuurlijk nooit semtex bij zich...'
Papa grinnikte en wisselde een schalkse blik met mama.
'Nou ja,' ging ik verder, 'de meeste meisjes hadden geen semtex. Maar vandaag de dag liggen de zaken net even anders. Dank zij mama. Het Donderkat - computerspel wordt nog steeds veel gespeeld, door jongens en door meisjes, dus de meeste kinderen op de wereld kunnen een heel aardige bom in elkaar zetten, tegenwoordig.
Er klonk weer een ontploffing.
'RDX,' zei mama dromerig.
Ik floot zachtjes. 'Niet makkelijk te maken. Dit is geen gewoon meisje in de moeilijke leeftijd.'
'Ach houden jullie toch op,' riep de Moeflon met een gezicht vol walging. 'Jullie weten heus wel wie die ontploffingen maakt. De enige uit jullie hele, vervloekte familie die nog op vrije voeten is. Dat betweterige rotkind van een Gaby!'
'Ja,' zei ik, 'af en toe kan ze echt een vervelende wijsneus zijn. Grappig, dat jou dat ook is opgevallen. Maar een "rotkind"- nee, zo kun je haar toch echt niet noemen. Tenminste - jij niet. Want jij bent haar broer niet.'
Een nieuwe knal deed de wanden van de loods schudden.
Hier en daar viel er een martelwerktuig om.
'Papa,' vroeg Joost aan Alexander. 'Wat is dat toch voor een akelig geluid?'
Inderdaad begon het gekrijs steeds luider te klinken naarmate de meisjes hun weg vonden door het gebouw aan de Bierkaai, in hun koortsachtige zoektocht naar de trap richting het dak. Of liever gezegd: naar het deurtje, waarachter hun grootste beloning wachtte.
Het duurde niet lang of er werd op de stalen deur gebonkt.
De Moeflon glimlacht grimmig. 'Die deur houdt het nog wel even. Zelfs jullie Gaby zal daar niet doorheen komen, met haar bommetjes. Tenzij ze de boel zó hard opblaast, dat ze jullie in één keer mee ontploft. En trouwens, ik denk niet dat ze zelfs maar in de buurt van de deur zal komen want de gang staat vol met meisjes. Dus ik heb nog wel even de tijd, denk ik. Tijd genoeg om jullie allemaal overhoop te knallen, voordat ik verdwijn via mijn geheime vluchtroute.'
'Ik vind het zo eng allemaal,' riep Joostje klaaglijk.
'Meisjes zijn ook eng, jongen,' zei Alexander troostend. 'Dat wist papa al toen hij veertien was, en het is nu nog steeds zo. Gelukkig zijn er geen meisjes-dino's op de wereld. Voor jou is dat fijn, want meisjes van je eigen soort zijn het aller-engst. Ik bedoel: als je pech hebt, worden ze zo maar verliefd op je! En al je nog veel meer pech hebt, worden ze niet verliefd op je.'
'Dat snap ik niet,' zei Joostje.
'Ik heb het ook nooit gesnapt, knul,' zuchtte Alexander
'Jij hoeft voor meisjes niet bang te zijn, Joostje,' zei doctor Santos met een nog waanzinniger blik in de ogen dan gebruikelijk. 'Je moet bang zijn voor mij!'
Hij pakte een enorm groot geweer. Groot genoeg om een dino mee neer te knallen.
Hij mikte zorgvuldig op Joostje en haalde de trekker over.