Afgronden van twijfel
Natuurlijk gaat zo'n kapselmannetje niet op pad zonder een paar lijfwachten mee te nemen. Die kwamen haastig tussenbeide. Maar ze wisten niet zo goed wat ze moesten doen. Ze pakten Gaby en de kapselman met groot respect van de trap, zetten hen een eindje uit elkaar en keken elkaar daarna dom aan. Ze wisten dat ze één van de twee moesten helpen, maar ze wisten niet wélke.
'Ik ben de echte, sukkels!' riep de echte. 'Dat zie je toch aan mijn kleren? Die heb ik de hele dag al aan, en jullie waren toch de hele tijd bij mij?'
Tja, zag je de lijfwachten denken. Maar wat als we nou hele dag al bij de nepperd waren? Of de hele week? Ons hele leven? Misschien zijn we zelf wel nep. Zijn we heel iemand anders dan we zelf denken...
Diepe afgronden van twijfel en gepieker openden zich voor hun voeten.
Intussen stond mama zich in een hoekje helemaal slap te lachen. 'Oh, Gabytje toch,' hikte ze. 'Misschien wil-ie wel een handtekening van je hebben! Of wil jij er een van hem? Weet je wat? Geef er elkáár eentje! dan zit je altijd goed, hahaha!'
'Ik heb een idee,' zei de kapselman. 'Je laat ons allebei een liedje zingen. Dan ontdekken we snel genoeg wie de echte is.'
'Ja maar,' zei de grootste lijfwacht, 'misschien kan die andere óók niet zingen.'
'Of hij kan het juist wel, maar doet het expres verkeerd,' zei de andere lijfwacht. 'Een goede zanger kan wel expres vals zingen.' Hij keek zijn maat aan met een ondeugende blik. De ander maakte zijn gedachte af: '... maar een slechte kan niet expres zuiver zingen. Zoals weij maar al te goed weten.' De beide kerels glimlachten.
'Wat bedoelen jullie?' vroeg de kapselman dreigend.
'Ja, wat bedoelen jullie eigenlijk?' viel Gaby hem bij.
'Niks, meneer,' zeiden de lijfwachten terwijl ze haastig hun gezicht weer in de plooi trokken.
'Ach,' zei papa tegen de kapselknaap, 'het is toch een publiek geheim dat jij nog nooit een noot goed gezongen hebt?'
'Dat is niet waar!' riep Gaby met overslaande stem. 'Hij kan fantástisch zingen, toevallig. Hij is de grootste zanger aller tijden!'
'Hier,' riep kapselmans tegen zijn lijfwachten. 'Nou horen jullie het ook eens van een ander!'
De sfeer verbeterde meteen, nu Gaby en haar idool ontdekten dat ze gemeenschappelijke vijanden hadden (te weten: iedereen met ook maar het geringste beetje verstand van muziek).
Papa, mama, de lijfwachten en ik - wij keken elkaar aan met blikken van wederzijds begrip. Alleen Kwetter zei verontwaardigd: 'Nou, ik vindt het knap, hoor! Laat die vervelende grote mensen maar kletsen, jongens. Als je maar je best doe, dáár ga het om! Dan is die paar valse nootjes helemaal niet erg. Ook al bent het best wel véél paar.'
'Genoeg gebabbeld,' zei mama. We gaan nu naar boven, want de uitreiking bgeint over...' Ze keek op haar horloge. '...dertig seconden en ik wil er, na al die moeite, geen seconde van missen!'