Acht miljard rondjes vallen
Ronja en mijn moeder knikten elkaar vol waardering toe. Ze begrepen elkaar op een manier die voor ons niet helemaal te volgen was. En met 'ons' bedoel ik eigenlijk iedereen die daar was. Magnus snapte er geen bal van, Kwetter en Gaby niet, Alexander niet en zelfs Joostje vroeg: 'Waarom kijken jullie allemaal naar die mevrouw? Wat doet die mevrouw nou?'
Alleen papa keek niet erg verrast. Hij mompelde alleen maar: 'Ja hoor, ze is weer vol-ko-men onbegrijpelijk. Het zal ook eens niet.'
Ik weet niet of je dat moet tellen als "snappen". Ik bedoel: ik weet dat de aarde om de zon draait. Mama heeft me ooit wel eens uitgelegd dat dat een valbeweging is, maar ik zie niet in waarom iets in een rondje zou vallen. Vooral niet als het acht miljard keer achter elkaar gebeurt. Ik snap het dus niet, ook al weet ik dat het wel zo is. Zoiets was er dus ook aan de hand met papa en mama. Hij wist wel dat zij vaak precies het tegendeel deed van wat hem logisch leek, maar hij had geen flauw idee hoe haar geest nou eigenlijk werkte.
Waarchijnlijk was ik de enige die een béétje begreep wat de beide dames bezielde.
Iets met regels, die er niet voor niks zijn. Waar je je dus aan moet houden. Omdat het anders een rommeltje wordt, allemaal.
Terwijl mama zich de handboeien om liet doen door Ronja, keek ze meneer Dogger guitig aan. 'Beseft u wel, meneer Dogger, dat u deze aardige politiemevrouw vijftien miljoen moet geven? want zij is degene die mij inlevert. En voor mijn man en kinderen krijgt ze nog eens twintig miljoen, is het niet?'
'Wel nonde-nonde-hier en gunter!' schreeuwde de bankdirecteur. 'Je denkt toch niet dat ik vijfendertig miljoen, vijf-en-der-tig mil-joen!, ga geven aan de stomme troel die mij gearresteerd heeft?'
'U zult wel moeten,' zei mama.
'Regels zijn regels,' zei Ronja.
'Daar moet je je aan houden...' vond mama.
'anders wordt het een rommeltje, allemaal.' maakt Ronja haar zin af.
Even later marcheerde Ronja naar buiten, aan het hoofd van een lange kolonne. Achter haar liepen Dogger en de Moeflon, en daarna kwamen Joostje en Alexander. Daarna papa, Kwetter en ik, allemaal in handboeien, en Rasmus sloot de rij.
Het moet een opmerkelijke optocht geweest zijn. Toch hadden de meisjes, langs wie wij ons een weg moesten banen, geen enkel oog voor ons. Ze stonden gefascineerd te kijken naar het dak. Dat stond ook volmet meisjes, die allemaal met grote ogen keken naar één en hetzelfde punt. Namelijk de plek waar de kapselknaap stond, die, zo leek het, innig met zichzelf stond te zoenen.
'Ik ben blij dat het tenminste voor één van ons goed afloopt,' zei mama monter.
'Hm,' bromde papa. 'Wat doet die knaap z'n vader? Dat zou ik wel eens willen weten!'
'Pap, doe normaal,' zei ik. 'Die jongen is een superster, een multimiljonair. Ik weet niet wat z'n pa vroeger deed, maar ik geef je op een briefje dat-ie op dit moment niks meer uitvoert behalve leven op de zak van zijn zoon.'
'Hm,' deed mama met een klein mondje. 'Dat is niet bepaald sjiek. Nou ja, daar hebben we het nog wel eens over.
Kwetter fluisterde in mijn oor: 'Ik weet er nog wel twee van ons, voor wie dit allemaal goed kunt aflopen!'
Maar voordat ik daar op kon reageren kwamen we aan bij een politiewagen en daar moesten we instappen.