Het perfecte middel tegen vogeltjespoep
Het was dezelfde soldaat die ons in de keuken had opgesloten.Hij keek nog krankzinniger uit zijn ogen dan daarstraks. Dat was tamelijk verbazingwekkend, want als je mij gevraagd had: Is het mogelijk dat iemand nóg akeliger geschift uit zijn ogen kijkt dan deze soldaat nu doet, dan had ik die persoon eerst grondig uitgelachen, hem daarna geruststellend op zijn schouder geklopt en met kalmerende overtuigingskracht gezegd: Nee hoor, wees maar niet bang, deze meneer is volkomen van 't pad af en dat is behoorlijk erg, maar ik heb heel wat ervaring met maniakken en erger dan dit wordt het écht niet.
Goed. Had ik dus ongelijk. Laten we daar vooral over gaan zeuren.
De soldaat had zijn kapmes weer ter hand genomen en testte met zijn duim hoe scherp het was.
'Zal ik jullie eens wat leuks vertellen?' giechelde hij. 'Ik weet het weer! Ik weet weer wat ze doen met vogeltjes die weg willen vliegen! Wat ze daar van af hakken. Eerst dacht ik: de pootjes. Maar neeee, die gebruiken ze niet eens bij het vliegen. Ze kunnen prima vliegen zonder, hoor! Toen dacht ik: het hoofdje! Zonder hoofdje kan een vogel niet vliegen, toch? Maar dat voelde als valsspelen. Zonder hoofdje kan een vogel helemaal niks. Niet vliegen maar ook niet lopen. Of eten. Of... hihi... of poepen! Hahaha, poepen! Hihiha, ik heb het perfecte middel tegen vogeltjespoep gevonden, haha!'
De soldaat leek zijn eigen ideetje heel erg grappig te vinden. Slap van het lachen hing hij tegen de muur van het keukentje aan. 'Poepen, haha! Poepen! gierde hij.
Gaby en ik keken elkaar aan. Gaby haalde haar schouders op. 'Het is werkelijk belachelijk, hoe erg in de war deze man is, maar laten we daar geen probleem van maken en er gewoon vandoor gaan,' bedoelde ze daarmee.Ik was het daar helemaal mee eens. We zetten het op een lopen.
Maar de soldaat had andere plannen. Met een verbijsterende snelheid greep hij ons in onze kragen om ons tegen te houden.
'Ik was nog niet klaar,' zei hij en zijn stem was plotseling dodelijk ernstig. 'Want op het laatst bedacht ik: jaaa! De vleugels! Die moeten eraf! Dus steek die armpjes maar uit, dan...''Hoho,' zei Gaby. 'Mogen wij nog één keer een heel klein eindje vliegen? Voordat de vleugeltjes eraf gaan?'
Daar moest de soldaat even over nadenken. Hij krabde zich een paar keer op zijn hoofd en keek van Gaby naar mij. Onzeker boog hij zich naar ons over, en fluisterde: 'maar... jullie zijn toch geen échte, eh...'
'Echte vogels?' hielp Gaby hem. 'Nee, natuurlijk niet. Daarom hebben we uw hulp een beetje nodig...' Ze gaf mij een knipoog. Blijkbaar was ze iets van plan, maar ik had geen idee wat dat zou kunnen zijn.