Wrakingsverzoek nummer 1
'Watt doet Dogger hier?' vroeg ik ontzet aan mijn vader. 'En waarom heeft hij een advocaat? Dit is toch niet zijn rechtzaak?'
'Eigenlijk heb je gelijk,' gaf papa toe. 'Maar mr. Woordkramer heeft er een heel ingewikkelde rechtzaak van gemaakt, met allerlei bezwaarschriften en getuigenverklaringen, met eisen en tegen-eisen, met officiële verzoeken en verdekte dreigementen. Dogger moest hier komen als getuige, en toen maakte Jaggers de boel nóg ingewikkelder, want die ging ook compleet los met verzoeken en verklaringen en bezwaren. Nu kan niemand het meer volgen, behalve Jaggers en Woordkramer. En hopelijk de rechter. Maar op dat laatste durf ik niet echt te hopen.'
Aan het gezicht van de rechter te zien, was mijn vader niet de enige die op dat vlak de hoop had verloren. Somber keek de man naar vijf enorme stapels papieren, die voor hem op zijn tafeltje lagen. Hij zuchtte diep, rechtte zijn rug, klopte even op zijn buro en zei: 'Nou. Laten we maar beginnen. Het wordt er niet makkelijker op als we het uitstellen. Ik wou beginnen met, eh...' Hij pakte een papier van de eerste stapel. 'Wrakingsverzoek nummer 1. Meneer Woordkramer, u zegt hier dat ik ongeschikt ben om uw zaak te beoordelen, omdat mijn neef werkt voor Cockels oliemaatschappij. Wat voor den drommel heeft dat met deze zaak te maken?'
Woordkramer vertelde dat mijn moeder Cockels hoofdkwartier in Zuid-Mallotië van de kaart had geveegd, dus dat iedereen die geld van Cockel kreeg automatisch tégen mijn moeder zou zijn. Daarna moest mijn moeder vertellen wat er precies gebeurd was. En papa en ik en Kwetter moesten ook alles vertellen wat we ons herinnerden. En Dogger moest vertellen wat hij er van wist, en de Moeflon ook, en zelfs Cockels lijfwachten waren met het vliegtuig hierheen gehaald. Toen die twee opgeblazen gorillas zonder blikken of blozen vertelden hoe ze ons van de bovenste verdieping van een torenflat hadden willen gooien, begon de zaal rumoerig te worden.
'Wacht even hoor...' zei de rechter. 'U wilde hen uit een torenflat gooien? En dat moest van meneer Cockel?'
De twee vechtsport-experts keken elkaar aan. 'Nou... de baas zei niet letterlijk dat we dat moesten doen. Dat soort dingen zegt hij nooit. Maar we maken wel vaker mensen voor hem dood, en hij klaagt daar nooit over. Hij zegt ook niet van "goed gedaan jongens", maar we zijn nog nooit ontslagen. Dus... ja..."
Daar werd de zaal nog rumoeriger van.
Jaggers stond op. 'Mag ik een bezwaar aantekenen, edelachtbare?'
De rechter keek naar zijn stapels papier en zuchtte: 'Wel ja, waarom niet?'
Daarna was er de rest van de dag niets meer van te volgen. Het ging alleen nog maar over regeltjes, over komma's in het wetboek, over de precieze betekenis van het woord "indirect" en dat soort dingen meer.
Drie journalisten, die altijd bij de rechtbank zaten en er veel van begrepen, zaten met rode oren te schrijven. Ze vonden het reuze interessant en spannend allemaal.
Nou, ik niet.
En het ging de hele dag door.
Aan het einde van de dag zei de rechter: 'Het wrakingsverzoek is afgewezen.'
Ik had geen idee of dat goed was of slecht. Jaggers keek heel tevreden. Maar Woordkramer ook.
'Gewetenloze Willem denkt dat hij deze ronde gewonnen heeft,' fluisterde hij tegen ons. 'Maar zijn kracht is ook zijn zwakte, let maar op!'