Wij gaat lekker boemen maken
'Nee,' zei ik, 'ik hoorde niks. Ik was even afgeleid omdat ik Kwetter moest troosten.'
'Ik hoorde ook niks,' vertelde Kwetter. 'Want ik hebde heel veel pijn.'
'Nee maar ik bedoel vóórdat jullie begonnen met knuffelen,' hield papa vol.
'Het was geen knuffelen,' zei ik. 'Het was troosten.'
Kwetter wiebelde een beetje met haar hoofd. 'Nououou... het bende troosten met een beetje knuffelen erdoor.'
'Helemaal niet,' kapte ik haar af.
'Nee,' gaf ze toe, 'het bende honderd procent troosten. Troosten door middel van knuffelen.'
'Nietes!'
'Als jullie er straks uit zijn, laat je het dan even weten?' vroeg papa. 'Dan kunnen we ons weer richten op de levensgevaarlijke situatie waar we ons in bevinden. Wat ik graag wilde vertellen, namelijk, is dat ik daarnet de muur hoorde kraken. Het stukje muur waar Kwetter tegenaan schopte. Dat is dus echt een deur geweest, kennelijk. Wat we nodig hebben is iemand die groter en zwaarder is dan Kwetter, die...'
'Ga je gang, pap,' zei ik.
Pap ging zijn gang.
Na drie flinke schoppen kraakte de deur nog eens, en na tien schoppen barstte hij open.
Erachter was niets anders dan gitzwarte duisternis.
Behalve toen papa zijn telefoon als zaklamp gebruikte. Toen was er opeens een kamer.
En wat voor een kamer!
Er stonden grote tafels vol flessen en glazen bekers en branders en potten met chemische spulletjes erin.
'Lijkt wel een laboratorium,' zei ik.
'Het is een laboratorium,' verbeterde papa.
'Waar hebt boeven nou een laboratorium voor nodig?' vroeg Kwetter zich af.
Papa en ik keken elkaar aan.
'Geen idee,' zei papa.
'Vast niet veel goeds,' zei ik.
'Maar dan is wij gered!' riep Kwetter blij. 'Met een laboratorium kunt wij boemen maken! Moog ik zeggen welke? Het bent mijn kamer, want ik hebt hem gevonden. En ik zegt: wij gaat lekker kwikfulminaat maken!'
'We zijn helemaal niet gered,' zei papa. 'Jullie kinderen denken maar dat je alles kunt oplossen met bommen...'
'Mama denkt dat ook,' verdedigde ik Kwetter.
'Da's waar,' knikte papa. 'Daarom heeft ze mij ook een paar kleine bommetjes gegeven. Voor noodgevallen. Die moet ik altijd bij me hebben, want anders wordt ze ongerust.
Vreemd genoeg wordt ze niet ongerust als ik erbij loop als een wandelende bom.
Maar goed: als er iets met knallen kan worden opgelost, dan kunnen we dat so wie so wel aan.'
Ik glimlachte. 'Maar met dit laboratorium kunnen we ook nog iets anders...'