<<
Waarschijnlijk heel akelig
'Niks bijzonders,' bromde de schurk. 'Maar ik was toevallig in de buurt, en de generaal zei: doe de groeten aan Clusjes.'
'Doe de groeten terug,' zei Clusjes met een vriendelijk knikje.
Snoet zweeg.
'Weet je toevallig iets over de cijfers?' vroeg Clusjes. 'Kan de productie omhoog?'
Snoet haalde zijn schouders op. 'De generaal zegt van wel. En het kán ook wel, maar dan moet hij eerst een nieuwe mijn veroveren. En dat kost geld, voor wapens en soldaten en zo. Dus het kan wel, maar dan zal de prijs omhoog gaan.'
'Ha,' blafte meneer Clusjes. 'Dan kan ik net zo goed zaken doen met de president. Ja, zeg dat maar tegen de generaal. Ik heb méér nodig. Veel meer. Maar de prijs mag niet omhoog. Anders koop ik het van de president.'
Gaby, Kwetter en ik keken elkaar aan. Waar ging dit in hemelsnaam over? Het klonk als een gewoon zaken-gesprek, maar Snoet deed geen gewone zaken. Snoet was een kinderdief. Wilde meneer Clusjes ontvoerde kinderen kopen? Dat kon ik me niet voorstellen. Waar zou hij kinderen voor nodig hebben? Hij liet alles door computers doen.
En terecht. Als ik mocht kiezen tussen een nieuw zusje of een nieuwe spelcomputer, dan wist ik het wel.
Snoet had het helemaal niet over kinderen gehad, trouwens. Hij had het over een mijn, die veroverd moest worden. Nou weet ik toevallig al lang hoe de kindjes op de wereld komen, en ze worden niet opgegraven uit een mijn. Daar ben ik heel erg zeker van.
Dus er waren twee mogelijkheden. Ten eerste: Snoet was gestopt met de kinderdieverij en was een eerlijke, hardwerkende mijnwerker geworden. Dat leek mij onwaarschijnlijk. We kwamen dus uit bij mogelijkheid nummer twee: er was hier iets geheimzinnigs aan de hand. Iets waar ik geen idee van had, maar wat best wel eens afschuwelijk akelig zou kunnen zijn.
Kijk, dat klonk al veel waarschijnlijker. Ik had in mijn leven al heel vaak – vaker dan me lief was – afschuwelijke dingen ontdekt. Akelige dingen, daar keek ik niet meer van op. Dus... Ja...
'Hier is iets verschrikkelijk mis,' fluisterde ik tegen Gaby.
'Jep,' antwoordde Gaby.
'En wij gaan uitzoeken wat het is.'
'Gaan we echt niet.'
'Gaan we echt wel. Ik ga niet rustig in mijn bedje liggen, terwijl die griezel hier door het hotel sluipt.'
'Hmmm,' knikte Gaby. Zo had ze er nog niet over nagedacht.
Intussen waren de mannen op het podium uitgepraat. Clusjes ging verder met zijn BOF-praatje, geholpen door Fitz. Het kwam er eigenlijk op neer dat Clusjes kwiek over het podium banjerde, voortdurend mompelend tegen zichzelf, terwijl Fitz als een volkomen hersenloze zombie achter hem aan wankelde en op alle vragen 'ja' zei.
Snoet daarentegen sprong van het podium af en liep in de richting van het hotel.
In onze richting, dus eigenlijk.
