Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Terroristen in de moeilijke leeftijd

Het waren natuurlijk de kinderen die mijn moeders computerspel hadden gespeeld. Dat waren er miljoenen, over de hele wereld verspreid, en ze waren van een bepaalde leeftijd.
Namelijk: de moeilijke leeftijd.
Zeg maar: de leeftijd waarop opeens alle meisjes fan worden van dezelfde zanger (ook al kan hij niet zingen).
De leeftijd waarop alle jongens opeens gaan nadenken over de kleren die ze 's morgens aantrekken, en over wat hun klasgenoten van die kleren vinden.
Kortom: de leeftijd waarop kinderen zoveel mogelijk gaan proberen om hetzelfde te doen, denken en vinden als alle andere kinderen.
Dus... Ja...
Toen er eenmaal een paar jongens waren begonnen met bommen leggen, ging de rest massaal meedoen.
Vooral omdat een van de allereerste bommen geplaatst werd door een bepaalde zanger. Een zanger met een wild populair kapsel. Hij plaatste niet alleen de eerste bom, hij liet dat zelfs door iemand filmen en op het internet zetten.
Het filmpje "Zanger plaatst bom" werd al na een uur verwijderd, omdat het kinderen aanspoorde tot verboden gedrag, maar in dat ene uur was het filmpje al drie miljoen keer bekeken en vijftg duizend keer gekopieerd.
Lang niet ieder kind ging, na het zien van dit filmpje, over tot het plaatsen van bommen. Natuurlijk niet. Dat is onzin; ouders denken soms dat alle kinderen gewelddadig worden door wat ze op hun computer zien, maar dat gebeurt bij hooguit één op de duizend kinderen.
Dus. Laten we zeggend at het filmpje drie miljoen keer bekeken is, en elke kopie ook nog honderd keer, dan zou jet in totaal door zo'n acht miljoen kinderen bekeken zijn. Als er dan van elke duizend ééntje een bom plaatst, dan zijn dat, even rekenen, acht duizend bommenleggers.
Die komen allemaal in de krant en op het journaal.
Ja, dat is dus ruim voldoende om ervoor te zorgen dat "bommen plaatsen" de nieuwe mode wordt.
As je op maandag niet in de klas kon vertellen over de bom, die je in het weekend ergens geplaatst had, dan telde je niet meer mee.
En ieder kind wil meetellen.
Dus... ja...
Dat werd een bommentapijt dat zijn weerga niet kende in de geschiedenis van de mensheid.
Gelukkig had mijn moeders computerspel al die kinderen aangeleerd om nooit een bom tot ontploffing te brengen als er mensen door gewond konden raken. Dus er werden geen bankgebouwen opgeblazen waar mensen in zaten. Maar na sluitingstijd ging het loos! Banken, mjamburgerbarstsankstations, Clusjes' computerfabrieken en okee, laat ik eerlijk zijn, ook een behoorlijk aantal scholen gingen de lucht in.
De meeste kinderen zijn niet zo dom als grote mensen denken, dus iedereen was erg voorzichtig mijn zijn explosieven. Maar ongelukjes houd je altijd. Verschillende kinderen raakten een paar vingers kwijt, of ze raakten doof aan één oor.
Erger dan dat werd het gelukkig niet.
Althans als je het mij vraagt.
Maar meneer Dogger dacht er heel anders over.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!