Schapen, mussen en dino's
We kwamen in een grote, duistere hal. Hoe groot het precies was kon je niet zien, want lagen verscholen in het donker. Allen in het midden van de hal was er een klein eilandje van licht. Daarin was, op een kleine verhoging, Joostje de Dinosaurus te zien.
'Ga maar even dag tegen hem zeggen,' grinnikte de Moeflon.
We liepen in de richting van het licht.
Het beest keek ons aan.
Was hij nieuwsgierig? Bang? Kwaad?
Toen ik nog klein was, en dus nog in dino's geïnteresseerd was, had ik het jammer gevonden dat ik nooit, maar dan ook nooit een echte dino zou kunnen zien.
Of nou ja, jammer... Ik zei wel dat ik het jammer vond, en ik geloofde ook echt dat ik het jammer vond, maar ergens diep van binnen wist ik dat mijn moeder gelijk had als ze zei: 'Ja, en voor de dino's is het ook sneu. Zo'n lekker mals hapje als jij krijgen ze maar zelden! Hap hap hap!' Dan kietelde ze mij, want dat doe je met kinderen van vier, maar eigenlijk was ze bloedserieus. Mensen en dino's, dat gaat niet samen. Niet alle mensen zijn slecht, en niet alle dino's eten vlees, maar er is een opvallend groot gedeelte van de mensheid dat er aardigheid in heeft om alles dood te schieten wat groter is dan een veldmuis. Reken maar dat die binnen de kortste keren een dino-geweer zouden uitvinden. En ze zouden 'm nodig hebben ook, want zijn genoeg dino's die wél vlees eten. Misschien geen opvallend groot gedeelte van het totale aantal dino's maar wel, nou ja, allemaal opvallend groot. Dus... ja...
Als ik terugdenk aan onze avonturen in Boegoe-Boegoe, waar je reuzenalligators vindt die allemaal last hebben van ten eerste: honger, en ten tweede: een pesthumeur - en als ik weer voor me zie hoe een bende houthakkers, voorzien van kettingzagen en machinegeweren, door deze monsters te grazen werd genomen, dan besef ik dat een strijd tussen mens en dino niet per se hoeft te eindigen in een overwinning voor de roze tweepotertjes.
Toch was ik altijd nieuwsgierig geweest. Hoe zou het zijn als je een echte dino zag? Zou hij terugkijken? En hoe dan? Hongerig? Dreigend? Bang?
Nu wist ik dan eindelijk het antwoord.
En het antwoord, zeer teleurstellend, was:
Nee.
Hij kijkt je wel aan hoor, de dino.
En hij vindt er ongetwijfeld ook iets van. Maar je ziet het niet aan hem. Je hebt gewoon geen idee wat er in die monsterlijke kop omgaat. Als je langs een schapenwei komt, en alle schapoen draaien hun kop naar je toe om je aan te kijken, dan weet je: ze zijn op hun hoede. klaar om weg te rennen. En als je een musje in de heg ziet rondscharrelen, dan weet je: die zoekt wat te eten.
Dat weet je, omdat je weet hoe schapen doen. En je weet hoe mussen doen. Je hebt die beesten al vaker gezien.Dat geldt dus niet voor de dino.
Wie weet hoe zo'n beest gaat reageren als hij je ziet.
Nou, ik dus. Inmiddels.
En Joostje deed iets wat ik van tevoren nooit, maar dan ook echt helemaal nooit, had kunnen bedenken.