Plotseling iets akeligs
Even later zaten we met z'n allen in de limousine van de kapselknaap.Die was groot genoeg voor ons allemaal: Alexander, mama, papa, wij drieën, de twee bodyguards en de kapselknaap zelf. Papa en Kwetter probeerden Alexander te troosten, mama gaf de bodyguards les in scheikunde - ze waren heel geïnteresseerd en wisten er ook al aardig wat van, wat mijn moeder vreemd genoeg geen plezier leek te doen - en de kapselknaap ging mijn zus kaarsrecht aan zitten staren.
'Leg uit,' zei hij na een tijdje. 'Waar slaat dat allemaal op? Die verkleedpartij van jou?'
'He, wat jammer nou,' zei mijn zusje luchtig. 'Ik had gehoopt dat je dat niet zou vragen. Ik heb overal een antwoord op, hoor - hoe ik mijn haar zo gedaan heb, bijvoorbeeld - alleen dat ene kleine dingetje waar jij naar vroeg, dát weet ik even niet.'
'Klein dingetje?' riep de kapselknaap verontwaardigd. 'Jij maakt jezelf tot mijn dubbelganger, en dat is heel eng om te zien, kan ik je vertellen. Dat kan zo uit een film komen. een achttien-plus film over een enge gek die beroemde mensen vermoordt. Zo'n met heel veel bloed. En dat er steeds wanneer je 't niet verwacht plotseling iets akeligs in beeld springt met heel veel lawaai. Ik ken die films wel, ook al ben ik nog geen achttien. Dus ik zit nu al de hele tijd te wachten tot er plotseling iets akeligs te voorschijn springt. En daar word ik knap zenuwachtig van. Dat is geen klein dingetje. Hoe jij je haar doet, dát is een klein dingetje. Maar...'
'Ho ho,' protesteerde mijn zus, 'mijn kapsel is helemaal geen klein dingetje, daar ben ik wel twintig minuten per dag mee bezig!
'Twintig minuten!' riep de kapselknaap geschokt. 'Mij kost het een half uur! En ik heb twee professionele kapsters in dienst! Hoe doe je dat?'
'Dat zal ik jou eens uitleggen,' glimlachte mijn zus. 'Dat zal ik jou haarfijn uitleggen.'
Daarna praatten ze tien minuten lang over borstels, gel, spiegels, haarlak, mousse en weet ik wat nog meer.
Ze waren nog lang niet klaar toen we bij het politiebureau aankwamen.
Achter de balie van het politiebureau zaten twee agenten. Een dikke meneer met een baardje en een lange blonde mevrouw. Je kon niet echt zien dat het agenten waren, want de hadden wollen truien aan in plaats van uniformen, maar volgens papa was dat hier normaal.
Op de balie stond een bordje, maar dat konden wij niet lezen want dat was in het Zweeds.
'Ik kom melding maken van een misdaad,' zei mijn moeder in het Engels.
'Kan niet,' zei de dikke agent. 'We hebben net even pauze. Dat staat ook op dat bordje daar, ziet u wel?'
'Nee, dat zie ik niet,' zei mama prikkelbaar. 'Ik lees geen Zweeds.'
'Nou,' zei de dikke agent, 'het staat er hoor, neemt u dat maar van mij aan.'
'Dat staat er helemaal niet, Rasmus' kwam de blonde mevrouw tussenbeide. 'Er staat "hier melden". Je bent vergeten het bordje om te draaien.'
'Dat kunnen die lui toch niet lezen, Ronja! Dan hoef je dat niet te zeggen!'
'Maar het is wáár,' protesteerde de mevrouw.
'Dit is dus waarom niemand met jou wil samenwerken, weet je dat?'
'Ja,' antwoordde de blonde met een korte knik. Want dat wist ze.
'Zijn jullie nog geïnteresseerd in de meest ongewone misdaad van de eeuw, of hoe zit het,' vroeg mijn moeder nijdig.