Opvallend weinig camera's en bijna niets te zien
'Wie is Joostje?' vroeg de blonde Ronja.
'Hoe is hij vermoord?' vroeg de dikke met het baardje.
'Joostje is niet vermoord, hij is ontvoerd,' antwoordde Alexander verontwaardigd. 'Nog geen uur geleden.'
'Dan kán hij inmiddels vermoord zijn,' zei de dikke agent hoopvol.
'U zei dat er een dinosaurus ontvoerd was,' zei Ronja. 'Was Joostje uw dinosaurus?'
Alexander knikte.
'Rasmus, neem jij even het signalement van die dino op? Ik wil graag die kogelgaatjes bekijken, nu ze nog warm zijn.'
Agent Rasmus knikte. 'Veren zeiden jullie, he?'
Ja, moesten wij toegeven. Veren.
Hoofdschuddend vulde de agent 'veren' in op een formulier. 'Dino's met veren,' mompelde hij. 'Waar moet het naartoe met de wereld?'
Ik wist precies hoe hij zich voelde.
Alexander beschreef zo precies mogelijk hoe Joost eruit zag en Rasmus vulde het allemaal in op een formulier. 'En waar staat uw laboratorium?' vroeg hij op 't laatst.
'Mijn laboratorium?'
'Ja, ik neem toch aan dat uw dino is ontvoerd uit een laboratorium?'
'Nee, uit een theaterzaal. Waar ik net de Nobelprijs uitgereikt kreeg.'
'En dat vertelt u nu pas! De Nobelprijs! Dan stonden er natuurlijk allemaal camera's op u gericht...?'
'Dat valt héél erg mee,' zei Alexander met een zuur gezicht. 'Het zal u verbazen hoe weinig camera's er gericht staan op een Nobelprijswinnaar. Het verbaasde mij in ieder geval behoorlijk. Bovendien was het donker, dus er zal op de filmpjes niets te zien zijn.'
'Dat denkt u misschien,' glimlachte Rasmus. 'Maar bij de politie hebben we óók een laboratorium. We gaan dat filmpje eens bekijken.' Hij stuurde iemand op pad om de beelden te gaan halen. Intussen babbelde hij met ons over van alles en nog wat. Of eigenlijk vooral over zijn twee scheidingen en zijn derde huwelijk.
Drie kwartier later zaten we naar een computerscherm te kijken waarop bijna niets te zien was.
'Zei ik toch,' mopperde Alexander.
'Wacht maar af,' glimlachte Rasmus. Achter de computer zat een jongeman met een dikke zwarte bril, een hippe stoppelbaard en een wollen trui. Die draaide drukte op wat knopjes en wiebelde de muis heen en weer. Plotseling doemden er gedaanten op uit de duisternis, als gorilla's uit de mist.
'Helderder krijg ik 'm niet,' zei de jongeman.
'Nou lekker dan,' mopperde mama. 'Dit zouden net zo goed gorilla's kunnen zijn.'
'Als u met een dinosaurus aankomt, mag ik best een paar gorillas meebrengen, 'grinnikte Rasmus. 'Maar we zijn er nog niet... Beeldje voor beeldje graag, Jonathan!'