Moddermonsters
Het was een stem die ik kende. Maar al te goed. Raspend en rauw van de stinksigaren, kortaf blaffend als een slecht gemanierde hond, druipend van onverholen minachtibng voor alles en iedereen.
Het was de stem van meneer Dogger.
Die afschuwelijke man stond in het gat, dat Gaby in de muur geblazen had. Misprijzend staarde hij naar ons. Precies zoals hij vroeger in het achterpoortje van zijn tuin stond toe te kijken hoe Gaby en ik als moddermonsters met een emmer water in de zandbak zaten te spelen. Zijn vieze, zweterige streepjeshemd spande nog altijd om zijn dikke pens en de oude kapotte broek wapperde als nooit tevoren in de koude wind van ze Zweedse winternacht.
'Walgelijk,' herhaalde hij. 'Ik ga zowat over mijn nek. Kom ik helemaal naar dat verrekt koude Stockholm, in het holst van de nacht - ja, ik weet dat het pas half elf is, maar het voelt als het holst van de nacht in dit vervloekte, donkere oord - afijn, ik kom hier omdat mij beloofd is dat de Donderkat voor mijn ogen langzaam en pijnlijk doodgemaakt zou worden... en wat zie ik? Een platgetrapte doctor Santos, een Moeflon die in de boeien geslagen is, en een Donderkat die bijna aanbeden wordt door een Nobelprijswinnaar. Is er dan niemand die slim en sterk genoeg is om een einde te maken aan jullie misselijk-makende bestaan? En... wat doet die dinosaurus hier? Nonde-hier-en-gunter! Dat beest ziet er warempel schattig uit! Waarom is er nog geen slimme zakenman op het idee gekomen om dat beest fatsoenlijk uit te buiten? Een schattige dino - is er een betere manier om aan honderduizenden kinderen smerig ongezond voedsel en nutteloze plastic rommel te verkopen? Maar niemand hier komt op het idee om dat beest te gebruiken waar het voor bedoeld is. Aargh! Overal waar ik kijk zie ik afschuwelijke toestanden. En wat is dat helse gekrijs? Nou ja gelukkig is dat lelijke oranje mormel er niet bij. Ik mag hoop dat ze door dat monster is opgepeuzeld, maar dat zal wel weer te veel gevraagd zijn.'
'Monster?' riep Joostje geschrokken. 'Is er hier een monster dat dingen oppeuzelt? Papa, help!'
'Nou jaaa,' riep Kwetter verontwaardigd. 'Noemt jij mij nou een oranje mormel? Dat bent niet aardig!'
'Oh,' zei Dogger. 'Je bent er wel.' Hij keek haar nog even onderzoekend aan. Daarna zei hij: 'Die superschmink, die laten jullie zeker ook liggen? Gouden handel! Het enige wat je hoeft te doen is een paar miljoen meisjes in de moeilijke leeftijd nog wat onzekerder en ongelukkiger over hun uiterlijk maken, en dan vliegt het geld je de broekzak in. Doet zeker ook niemand? Wal-ge-lijk!'
'Zou ik niet aan beginnen,' mompelde de Moeflon met gebroken stem. 'Meisjes in de moeilijke leeftijd, daar kun je beter ver vandaan blijven. En hopen dat ze niet naar je toe komen.'
'Ach, jij,' snauwde Dogger. 'Jij bent een waardeloze zwakkeling.'
'Dat moet u niet zeggen, meneer,' zei Rasmus. 'Die man heeft de goud-gespikkelde band! En welke band heb u? Hm?'
'Ik heb geen enkele band,' zei Dogger laatdunkend. 'Ik heb geen band nodig.'
'Dat denkt u, misschien,' glimlachte Rasmus. 'U heeft ongelijk, zoals u snel genoeg zult merken. Maar ik dank u voor de mededeling. Dat was precies wat wij wilden horen. Ronja?'
Ronja, die onopvallend achtert meneer Digger was gaan staan, tikte de bankier kort op de schouder.