Knopjes zijn niet intelligent
Na een uur keek papa ons glimlachend aan.
'Laat haar maar lekker sleutelen,' grinnikte hij. 'Elk uur dat ze verspilt aan die flauwekul, maakt het moeilijker om nog op tijd in Zweden te komen.'
Het gezang uit de machinekamer bleef onverminderd opgewekt.
Na een poosje kwam Gaby binnen, met een gezicht als een oorwurm, om het programma over haar favoriete zangen in de herhaling te bekijken.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ze na een tijdje. 'Wordt er hier ergens een varken geslacht of zo? Of nou ja, een zeehond?'
'Je moeder zingt,' zei papa streng. 'En ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ze niet helemaal toon-zuiver is, maar ze zingt altijd nog beter dan die knaap.' Hij wees naar het scherm. Daar zagen we hoe Gaby's favoriet net, tussen het playbacken door, een hand door zijn perfecte kapsel haalde (waardoor het vreemd genoeg nóg beter zat).
Gaby gooide woedend de afstandsbediening naar zijn hoofd. Dat had ze beter niet kunnen doen, want papa door weg en de afstandsbediening knalde tegen de ijzeren muur. Daardoor gebeurden er twee dingen. Ding een was dat de televisie uit ging. Kennelijk had precies het aan/uit-knopje als eerste de muur geraakt. En zo'n knopje ziet het verschil niet tussen ingedrukt worden en tegen de muur aan knallen.
Knopjes zijn niet erg intelligent.
Het tweede ding dat er gebeurde, kwam ongeveer een honderdste van een seconde later. De afstandsbediening spatte in tientallen stukken uit elkaar.
Gaby verbleekte. 'Ga aan,' riep ze smekend naar de televisie. 'Ga aan alsjeblieft, ik zal nooit meer stukjes van je kapotgooien, ik zal...'
'Zeuren helpt niet,' zei papa. 'Dat ding kan je niet horen. Want het is stuk.'
Gaby liet haar hoofd in haar handen zakken. 'Wat moeten we nou,' kreunde ze, 'hoe moet het nou verder met ons?'
Papa haalde zijn schouders op. 'We moeten ons maar op de ouderwetse manier vermaken, zei hij. Wie heeft er zin in een spelletje monopoly?'
Niemand natuurlijk. Monopoly spelen met mijn vader, daar is geen bal aan. Hij heeft jaren lang bij een bank gewerkt, dus als het om geld gaat is hij zó ongelooflijk doortrapt en gewetenloos dat er van hem niet te winnen valt. Bij de meeste spelletjes wandel je zó over hem heen, maar monopoly is een ander verhaal.
'Ik wilt wel het treinenspelletje doen,' zei Kwetter. Dus toen deden we het treinenspelletje. Ondertussen legde papa aan Gaby uit wat er aan de hand was.
'... dus nu probeert mama de motor zó te verbeteren, dat we in twee weken 15000 kilometer af kunnen leggen. Volkomen onmogelijk. Er is maar één manier om op tijd in Stockholm te zijn, en dat is...'
'Klaaaar!' kweelde mama terwijl ze de kamer binnenkwam.