Joylene uit Appelscha
'Zo is het precies gegaan! Woord voor woord! Het lijkt warempel wel, of u erbij was!'
'Ik was erbij,' zei papa. 'Alleen niet op het moment zelf. Ik heb de volgende dag alle opnames van het gesprek geluisterd, toen ik kwam werken op de afdeling Innovatie. Om te leren hoe het er daar aan toe ging.'
'Hebt u gewerkt op Innovatie?' vroeg Santos verbijsterd.
'Wat bent Innovatie?' vroeg Kwetter nieuwsgierig. Ze had tot hier toe het gesprek kunnen volgen en ze ging het nu, in het zicht van de haven, niet opgeven.
'Innovatie,' legde papa uit, 'betekent dat je zoekt naar nieuwe en meer effectieve manieren om je oude fouten te blijven maken.'
'Zo zou ik het niet willen zeggen,' protesteerde doctor Santos.
'Nee, maar zo is het wel,' beet mijn vader hem toe. De doctor trok een moeilijk gezicht en knikte, want mijn vader had natuurlijk gewoon gelijk.
Terwijl wij dit lange gesprek hadden, was Alexander op zijn Joostje afgestormd.
'Papa!' riep de dinosaurus blij. 'Dag papa!' Daarna barstte het monsterlijke beest plotseling in tranen uit.
'Och, jochie toch!' riep ALexander trostend. 'Was je zo geschrokken? Hebben de meneren je geen pijn gedaan?'
'Het... Het... het zijn geen meneren,' snikte Joostje. 'Het zijn boeven!'
'Ja lieverd. Dat zijn het. Kom eens hier, geef je papa eens een...' Maar voordat Alexander zijn dinosaurus een knuffel kon geven, klonk er een zoemend geknetter en er was een verschrikkelijke blauwwitte lichtflits. Alexander viel gillend op de grond, en als je goed keek zag je dat er een beetje rook van hem af kwam.
'Lollig hekje, he?' grijnsde de Moeflon. 'Gemaakt van zulke dunne, doorzichtige draadjes dat je ze bijna niet ziet. En toch zijn ze stevig genoeg om een dinosaurus tegen te houden, volgens de doctor. Voor de zekerheid zetten we de boel ook nog flink onder stroom, want niemand weet precies hoe sterk een aanstormende dinosaurus is. Overigens: het is een prachtig beest hoor, dat u gemaakt heeft. Mijn oprechte complimenten en bewondering. Nee, echt, eerlijk is eerlijk: het is een buitengewoon knappe prestatie van u. En daarbij heeft die beste brave Joostje een heel vriendelijk karakter. En zo intelligent! Verbijsterend, werkelijk verbijsterend. En nog goede manieren ook, he? Maar dat is uw prestatie, professor. Ach ja, u hebt hem natuurlijk opgevoed als de zoon die u nooit gehad heeft. Overigens: u moet het zichzelf maar niet kwalijk nemen, hoor, dat het nooit iets geworden is tussen u en dat meiske uit Appelscha. De fout lag geheel bij haar. Een buitengewoon oppervlakkig wicht. Niets voor u, heus, u bent beter af zonder haar!'
Alexander verbleekte. Hij keek de Moeflon aan alsof hij een spook zag. 'Joy... Joylene? Hoe, hoe weet u dat ik...?'
De Moeflon barstte uit in een hartelijk, maar daarom nog niet minder akelig, gelach. 'Ach, professor! Had ik u nog niet gezegd dat ik grondig onderzoek doe, voordat ik mij op een zaak stort? Voor mij is dat het kenmerk van de échte professional. Echt, ik ken u beter dan u zichzelf kent. En zal ik u eens wat zeggen? Ik vind u een aardige kerel! Nee, echt waar! Als we elkaar onder andere omstandigheden hadden ontmoet, dan zouden we ongetwijfeld goede vrienden kunnen worden. Het zou mij een eer en een genoegen geweest zijn. U bent zo heel anders dan eh...' De meesterspion knikte discreet met zijn hoofd in de richting van doctor Santos. 'Een akelig kereltje, onder ons gezegd,' fluisterde hij. 'Daarom zal het me ook vreselijk spijten, als hij u in duizend kleine stukjes hakt en die één voor één met honing insmeert om ze te voeren aan de mieren die hij speciaal voor dit doel heeft uitgevonden...'
'Wat!?' riep ALexander ontzet.