Je zou jezelf eens moeten zien
Hij was niet alleen groter dan onze wagen, maar ook witter. En de stukjes die moesten glanzen, glansden harder. En de spiegelramen waren nog ondoorzichtiger dan de onze.Het was onmogelijk te zien wie er in zat. Denk maar niet dat ik het niet geprobeerd heb, in de paar seconden die ik had voordat mama riep: 'Niet zo treuzelen, jongens! De Nobelprijs wacht!' Ze nam ons bij de schouders en voerde ons naar binnen. Er klonk applaus toen we over de loper liepen, en er waren een paar meisjes in de moeilijke leeftijd, die toevallig voorbij kwamen dus er was ook een beetje gegil.
Toen we eenmaal binnen waren werd het gegil nog erger. Het klonk geschokt en verbijsterd. Maar we konden nog steeds niet zien wie er na ons was binnengekomen, want we moesten onze jassen afgeven bij de garderobe en die was in de kelder.
Maar toen we over de brede marmeren trap terug naar boven liepen, kwamen we natuurlijk iedereen tegen die vlak na ons was aangekomen.
het werd al snel duidelijk waarom de mensen zo hard en verbaasd hadden gegild.
Wij gilden zelf ook hard en verbaasd.
Mama niet, want die wist er kennelijk van. Ze stond in een hoekje te lachen, zo onbedaarlijk dat ze steun moest zoeken bij een muur. 'Oh, prachtig!' riep ze. 'Kostelijk, kostelijk. Oh, Gabytje toch, dat gezicht van jou! Je zou jezelf eens moeten zien...'
Wat een rare opmerking was, want Gaby was de enige van ons gezelschap die zichzelf kon zien.
Min of meer. Ze zag natuurlijk niet echt zichzelf, ze zag het gezicht van de kapselknaap.
Maar dat zag ze dan ook écht.
Want de kapselknaap had in de limousine achter ons gezeten, en hij kwam nu de trap af om zijn jas op te hangen.
Nu snapte ik waarom de mensen verbaasd hadden gegild. Ze hadden het achterhoofd van knaap 1 (Gaby dus) de feestzaal in zien gaan terwijl ze het gezicht van knaap 2 (de echte) uit zijn limousine zagen stappen.
Gaby en de knaap keken elkaar verbijsterd aan.
Een paar seconden lang zeiden ze niets. Alleen het gelach van mijn moeder was te horen. Daarna begonnen de kapselmannetjes woedend tegen elkaar te schreeuwen.
'Hoe durf je!?'
'Bedrieger!'
'Bedrieger, ik!? Noem jij mij een bedrieger?'
Ze grepen elkaar bij de kraag. Dit zou wel eens verkeerd af kunnen lopen. Ik herinnerde me opeens allerlei nieuwsberichtjes over kapselmans. Dat-ie soms heel kwaad werd en dan zijn hotelkamer kort en klein sloeg. Dat hij een fan een klap had gegeven. Dat hij, bij een muzikale prijsuitreiking waar hij tweede werd in de categorie 'Beste haardracht', de nummer één een kopstoot had gegeven ("Ik wilde alleen maar laten zien dat mijn kapsel daar tegen kon en het hare niet," was zijn verweer).
En ja hoor, het ging mis. Kapselboy probeerde mijn zusje een mep te verkopen. Gelukkig is Gaby wel wat gewend: je kunt niet een half jaar in het oerwoud van Boegoe-Boegoe wonen zonder een razendsnel reactievermogen te ontwikkelen. Ze dook dus zonder moeite weg van de kapselklap.
Helaas had ze wel nog steeds zijn kraag vast.
Toen rolden er dus twee kapselmannetjes tesamen van de trap af.