Je bent geen kangoeroe
De doctor was niet goed te verstaan. Kennelijk zat hij een eindje bij de microfoon vandaan. Alles wat ik hoorde was de verontwaardigde toon van zijn stem, en een paar losse woorden, zoals 'Oh ja? ... ook... plan? ... terroristen... mijn laboratorium!'
Daarna galmde M kalmerend: 'Welnee, doctor, dat is helemaal geen probleem! Ze kunnen nergens heen, en ze willen ook nergens heen want ze moeten die dino nog redden. Dat ze nu even in uw lab staan stond weliswaar niet in mijn plan, maar ze zullen snel genoeg beseffen dat ze daar niets aan hebben, en dan doen ze gewoon weer wat ik heb voorbereid.'
Het antwoord van de doctor klonk meer ongerust dan verontwaardigd: '... doen... ? ...dure spullen!'
'Wat ze daar doen?' vroeg M. 'Wat kunnen ze daar doen? Helemaal niks, mijn waarde doctor! Ja, ze zouden er een paar bommen kunnen maken, maar het zou me verbazen als ze die niet al bij zich hadden. Het zijn tenslotte terroristen. Maar wel heel goed opgevoede terroristen, dus u hoeft niet bang te zijn dat ze uw lab kort en klein gaan slaan uit pure vernielzucht. Ze hebben trouwens een heilig ontzag voor laboratoria, dat heeft hun moeder hen wel bijgebracht. Als de Donderkat zélf erbij was geweest, dan was het een ander verhaal. dan had ze waarschijnlijk een of ander slaapgas in mekaar geknutseld. Maar haar kinderen kunnen alleen bommen. Heus, uw lab loopt geen enkel gevaar!'
Het was in deze kamer te donker om elkaar goed te kunnen zien - het enige licht kwam van de gang - maar toch keken papa, Kwetter en ik elkaar ongerust aan. Althans, ik keek ongerust in de richting van hun vage contouren en ik wist dat ze ook zo naar mij keken. Deze 'M' kende ons wel griezelig goed, zeg! Hij wist de inhoud van onze broekzakken, bij wijze van spreken. Hij kende ons karakter en voorzag al onze plannen.
'Ik weet niet wat die M van ons wil,' fluisterde papa, 'maar ik heb zo onderhand het bange vermoeden dat hij het gaat krijgen. Hij heeft ons in de tang, zeg ik je.'
'Hoho,' probeerde ik de moed erin te houden, 'mama is er ook nog! Eh... ik weet wel niet waar ze is, maar dat weet M ook niet. En dan zijn er de politiemensen nog, dus... Ja...'
'Ik weet het niet, hoor,' zuchtte papa. 'Ik heb óók geen idee waar Josephine is, maar ik heb het angstige idee dat als iemand weet waar ze uithangt en wat ze van plan is, dat het dan wel deze M moet zijn. Over de politielui héb ik het niet eens.'
'Wat ben desoxyribonucleïnezuur?' vroeg Kwetter.
'Dat is een lang woord,' zei ik zonder goed te luisteren.
'Dat is een molecuul in je lijf,' vertelde papa. 'Josephine zou je vertellen dat dat molecuul, dat meestal DNA genoemd wordt bepaalt wie en wat je bent. Ze heeft natuurlijk min of meer gelijk, maar in wezen heeft ze ongelijk. Er is ook nog zo iets als Vrije Wil, namelijk. Wie en wat je bent, dat bepaal je zelf! Tot op zekere hoogte. Je kunt er natuurlijk niet voor kiezen om een kangoeroe te zijn. Dát regelt je DNA: of je een mens bent of niet. Maat wát voor mens je bent, dat bepaal je lekker zelf! En, maar nu gaan we wel erg ver de diepte in, er is ook nog zo iets als Genade. Uitendelijk bepaalt God wie of wat je bent, snap je?'
'Nee,' zei ik. 'Wie bepaalt het nou, God of ik zelf.'
Een tijdje was papa stil. Daarna mompelde hij: 'Ik wist wel dat ik te ver de diepte in ging.'
'Hoe kwamen we hier eigenlijk op?' vroeg ik.
'Nou, ik vraagde wat desoxyribonucleïnezuur ben, want daar ga het de hele tijd over in dit boekje.'
Kwetter hield het boekje, dat ze gevonden had, omhoog.