In het atelier van Moeder Natuur
En het was niet eens expres.
Eén van de kogels die de Moeflon op Kwetter afvuurde, ketste ting-tang-tong tegen een stalen deur, een set heggescharen (ik dacht er liever niet over na wat de Moeflon daar mee van plan kon wezen) en een onduidelijke Helse Machine, en boorde zich ten slotte met zacyhte aandrang in het linkerbeen van Alexander.
'Auw!' riep ALexander.
'Papa!' gilde Joostje.
Alexander zakte op de grond, met zijn beide handen om zijn been geklemd. Bleek zag hij hoe het bloed tussen zijn vingers door begon te sijpelen.
Joostje keek er ontzet naar.
Hij vond het niet leuk dat zijn geliefde papa pijn had. Nee. Vond-ie helemáál niet leuk.
Hij werd er zelfs een beetje aggresief van.
Of misschien was het wel zijn innerlijke vleeseter, die wakker werd bij het zien en ruiken van vers bloed.
Wat de oorzaak ook was, er kwam een opmerkelijke verandering in zijn gedrag. In plaats van zich nog langer te gedragen als een zielige kleuter, toonde hij nu dat hij de naam 'dinosaurus' wel degelijk waardig was. Hij stiet een oorverdovend gebrul uit en mijn hart maakte een sprongetje.
Het was een gebrul zoals nog nooit een mensenoor gehoord had. Luider dan een leeuw, scheller dan een buizerd, het was een schreeuw waarin miljoenen jaren van evolutie samenkwamen om de perfecte indruk van bloeddorst te scheppen.
Je zág haar als het ware in haar atelier zitten, Moeder Natuur, met een witte jas aan en haar haren in een wilde knot, haar armen onder de opgerolde mouwen rijkelijk met bloed bespetterd (want evolutie gaat van auw, hoor!), peinzend en piekerend: 'Ja, dit is wel sterk, maar het is nog niet afschrikwekkend genoeg. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat alle kleine zoogdiertjes, die dit horen, meteen een hartverlamming krijgen. Alleen de allersterkste, allerstoerste zoogdiertjes mogen dit overleven, natuurlijk - anders kom ik nooit bij Michael Laarmans uit! Misschien moet er nog iets meer gegrom in...?'
Zo was ze uiteindelijk uitgekomen bij de perfecte dino-brul.
En ik had het grote voorrecht die te mogen horen. Als een van de allereerste mensen. Het was ontroerend en verheffend.
Meteen daarna maakte mijn hart opnieuw een sprongetje.
Maar ditmaal niet van ontroering en verheffing. Maar meer uit een soort van... ja, hoe zeg je dat? Broekenschijtende doodsangst?
Want in zijn woede vergat Joostje wie er hier vriend was, en wie vijand.
Om kort te gaan: Joostje kwam op mij afgestormd.