Ik heb iets stuk gemaakt, geloof ik
Kwetter maakt veel te veel lawaai voor een goed gesprek.
'Mijn been!' riep ze woedend naar de Moeflon 'Jij heeft in mijn been geschiet! Wat bent jij gemeen, zeg. Dat doe ontzettend veel pijn, hoor! Weet jij dat wel? Hoe zou jij dat vinden, als iemand dat bij jou deed?'
Ze was zo boos, en zo onschuldig en oprecht, dat de Moeflon warempel antwoord begon te geven op haar vragen. 'Ik weet heus wel hoe dat voelt, hoor! Ik ben ook wel eens beschoten. Nou ja, niet "wel eens", maar misschien wel een keer of tien. Toevallig. Dus ik weet het echt wel beter dan jij!'
Ik verwachtte heel even dat hij er 'Lekker puh' achteraan zou zeggen.
Hij hield zich nog net op tijd in.
Gelukkig was het alleen maar haar been, waarin Kwetter geraakt was. Het bloedde wel flink, maar het kwam er niet in een fonteintje uit dus dat had erger gekund. Eigenlijk zou ik zeggen dat haar overlevingskansen hoog waren. Behalve dan dat we in handen waren van een bloeddorstige, wraaklustige gek die ons allemaal afschuwelijk dood ging maken.
Zoiets verbetert je kansen niet echt.
Intussen was Joost weer een beetje bij zinnen gekomen.
'Oh papa!' riep hij geschrokken 'Ik... ik heb iets stuk gemaakt, geloof ik! De machine van die meneer. En nog wel terwijl dat jongetje ermee aan het spelen was. Denk je dat ze nou boos zijn, papa?'
'Het jongetje zeker niet, hoor,' zei Alexander sussend. 'Maar de meneer, die geen meneer is maar een boef - onthoud dat nou eens - , die vindt het denk ik niet zo leuk. Want het was zijn machine.'
'Echt waar?' schrok Joost. 'Had hij die gekocht met zijn eigen centjes?'
'Ja,' zei Alexander ernstig.
'Mmmm... min of meer,' zei de Moeflon. 'Laat ik het zo zeggen, de leverancier is in ieder geval keurig netjes...'
Verder kwam hij niet. Want Rasmus en Ronja sprongen hem in zijn nek.
'Goed zo!' riep papa enthousiast. 'Pak 'm, jongens!'
Rasmus bewoog opmerkelijk soepel, voor iemand met zijn omvang. Hij was beter getraind dan Ronja, dat was duidelijk te zien.
Maar helaas: de Moeflon was nóg beter.
Rasmus was veel groter en zwaarder; hij was dus behoorlijk in het voordeel, als het op worstelen aankwam. In theorie. Maar de vechtsport waarin de Moeflon geoefend had, was er kennelijk een van het type: gebruik de kracht van je tegenstander tegen hemzelf. Met een paar bedrieglijk eenvoudige handbewegingen wist hij de aanval van Rasmus om te draaien. Zo grondig zelfs dat Rasmus, die als een tijger op hem afgesprongen was, als een overmaatse bowlingbal weer bij hem vandaan rolde.
En als Rasmus een bowlingbal was, dan kon je Ronja wel omschrijven als een kegel.
En de Moeflon gooide een strike.
'Joostje,' zei Alexander, 'ik ga je iets heel moeilijks vragen.' Hij begon zijn schepping uit de wirwar van ijzeren buizen en kettingen te peuteren. 'Zie je die boef daar? Ik wil dat je op hem af rent, net zo woest als je daarnet op dat jongetje af rende. Let op! Dit is iets wat je normaal nooit mag doen. Maar vandaag...'
Joostje keek hem onzeker aan.
Daarna keek hij opeens heel wazig en zakte voorover