Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Hoera voor de Tsaar!

We werden in ieder geval niet doodgeschoten. Kogels verliezen veel van hun snelheid in water; als je een meter of twee diep duikt, ben je meestal wel veilig. Weet ik toevallig (omdat ik nou eenmaal de juiste boeken en tijdschriften lees - ik kan het ook niet helpen dat de juiste boeken vaak over oorlog en kogels en bommen en dat soort dingen gaan). Trouwens, in het modderige water was je volkomen onzichtbaar als je ook maar vijftien centimeter onder het oppervlak bleef.
In de wilde stroming van de gloednieuwe rivier was het onmogelijk om te zwemmen of te duiken, maar dat was ook helemaal niet nodig: je werd vanzelf onder water gesleurd door de een of andere draaikolk.
Volmaakt onzichtbaar en volkomen veilig, als je even niet meetelt dat je onder water niet kunt ademen. En dat er overal rondom ons ontwortelde bomen en meegesleurde rotsblokken tegen elkaar aan bonkten.
Een ander voordeel van de situatie was dat onze ontsnapping verder vanzelf ging. We hoefden geen enkele moeite te doen om bij de mijn vandaan te komen. Sterker nog, we hadden onmogelijk bij de mijn kunnen blijven, zelfs als we uit alle macht tegen de stroom in hadden geprobeerd te zwemmen. Het razende water sleurde ons onontkoombaar mee. Nu zagen wij een van de meer onverwachte voordelen van het wonen op een duikboot.
Als je op een duikboot woont, is er maar één manier om buiten een wandelingetje te maken en die manier heet 'zwemmen'. En omdat mama er altijd tegen was geweest dat we de hele dag binnen zaten te computeren (behalve als we háár spelletjes deden). had ze ons dagelijks naar buiten gestuurd om wandelingetjes te maken, of te voetballen, of tikkertje te doen of... nou ja, het maakte niet uit hoe je het noemde want het was allemaal zwemmen.
Ik wil maar zeggen: dat kunnen Gaby en ik inmiddels vrij goed.
Als we dat niet hadden gekund, waren we hartstikke dood geweest.
Dus: hiep hiep hoera voor de Tsaar Peter!
Gelukkig stroomde de rivier sneller dan ze ons mee kon sleuren. Dat wil zeggen: de voorkant van de nieuwe rivier verplaatste zich sneller dan wij. Na verloop van tijd zaten we dus ergens in het midden. En aangezien de voorkant de plek is waar er het wildst gekolkt en gebruist wordt, waar bomen ontworteld worden en rotsen verplaatst, is het midden de plek waar je het liefste wilt zijn. Daar is het een stuk rustiger, namelijk. Toen we eenmaal in het midden zaten, konden we ons dus rustig door de stroom laten meevoeren.
Dat deden we dan ook. We hadden trouwens geen andere keus want we waren te moe en te zeer gebeukt en gebutst om zelfs maar naar de kant te proberen te zwemmen.
'Stomme idioot,' hijgde Gaby. 'We hadden wel dood kunnen zijn!'
'Je bedoelt zeker: dank je wel, liever broer, dat we dankzij jouw slimme plannen niet alleen alles hebben overleefd, maar dat we nog ontsnapt zijn ook?'
'Nee, ik bedoel: je hebt wel ongelooflijk veel geluk dat je ene stommiteit je andere te niet doet, maar dat werkt zeker niet altijd dus in het vervolg liever geen stomme plannen meer, okee?'
'Prima,' zei ik terwijl ik al mijn laatste krachten verzamelde en naar de oever zwom. 'Dan doe ik wel niks meer. Ach, vind jij Kwetter even terug, wil je? Ze zit ergens verstopt, maar ik weet niet waar dat is. Ik weet trouwens niet eens waar wij zelf zijn. Ik heb wel een plan,maar ja, mijn plannen zijn kennelijk stom, dus... ja... Regel jij het even?'

 

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!