Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Hoe lang duurt een gedachte?

Zijn enorme, vlijmscherpe tanden glansden mij in het gezicht.
En dat zijn dan nog maar zijn melktanden, schoot het door me heen. Kun je nagaan...
Nog heel eventjes dacht ik: wat een stomme laatste gedachte. Nu ga ik naar de hemel met melktanden in mijn hoofd.
Mijn laatste gedachte was: haha, melktanden in mijn hoofd, dat kun je op twee manieren opvatten en ze zijn allebei waar.
Mijn allerlaatste gedachte was: Nu heb ik in elk geval een flauwe woordgrap in mijn hoofd. Ik zal sterven zoals ik geleefd heb!
Mijn aller-allerlaatste gedachte was: wat heb ik eigenlijk nog veel laatste gedachten! Ik snap niet dat daar nog tijd voor is! Hoe lang duurt een gedachte eigenlijk? Of... of ben ik al dood? Ga je na je dood gewoon door met denken? En als ik dan dood ben, waarom heb ik dan niks gevoeld?
Nu ik er nog eens over nadacht - daar nam ik nu alle tijd voor, kennelijk kán dat gewoon in de kwart seconde voordat je sterft, of in de minuut nadat je gestorven bent of hoe het ook zat - besefte ik opeens dat ik wel degelijk iets gevoeld had. Iets van een ruk, een draai, een klap, een val? Zo iets. Een beweging, in elk geval. Geen hap uit mijn hoofd of zo.
Voorzichtig keek ik om me heen.
Ik lag op de grond.
Okee. Dat was nieuw voor mij, maar ik accepteerde het. Kennelijk was ik zo druk bezig geweest met mijn naderende dood, dat ik niet gemerkt had dat er iets anders gebeurd was.
Een snelle blik op de situatie leerde mij dat ik lag tussen de resten van het hoofdharen-uittrek-apparaat.
Dat had bestaan uit een stellage van stalen buizen en tandwielen en kettingen en grijpertjes; dat alles lag nu als een warrige, verbogen puinzooi om Joostje heen. De dino zelf zat een beetje beduusd voor zich uit te kijken en probeerde met zijn korte voorpootjes over zijn pijnlijke schedel te wrijven.
Joostje had keurig netjes het apparaat, dat mij verstrikt hield, aan puin gerend - nadat iets of iemand mij nét op tijd nét ver genoeg uit zijn pad had geduwd.
'Graag gedoet!' hoorde ik Kwetter roepen.
En daarna riep ze 'Auw!!' want de Moeflon had haar eindelijk geraakt.
Natuurlijk had hij dat. je kunt niet én kogels ontwijken én het leven van je enige ware liefde redden, dat weet iedereen. Althans, iedereen die wel eens een film met schieten en liefde gezien heeft.
Ik haat die films. Altijd als de actie een beetje interessant wordt, gaan de hoofdpersonen zoenen en dat is niet alleen minder interessant, het ziet er ook heel onhygiënisch uit. En als de ene hoofdpersoon op het punt staat gruwelijk om te komen - wat ik op zich prima zou vinden - dan komt die andere eraan en die gooit roet in het eten door die ene te redden. En dan gaat die andere dus dood, waar per saldo niemand iets mee opschiet, dunkt me. En de camera blijft de hele tijd gericht op diegene die doodgaat temidden van een groot gevecht, en dan hebben de geliefden een heel gesprek, en soms zoemt de camera ook nog in op een eenzame traan die langzaam over
de wang van de stervende rolt, en dan zie je dus helemaal niks meer van dat grote gevecht. Gemiste kans.
Nee, dat soort films, daar houd ik niet zo van.
Ze zijn trouwens ook helemaal niet realistisch.
Een dramatisch gesprek met Kwetter, en een eenzame traan, dat ging er absoluut niet van komen vandaag.
Er was heel veel bloed, zoveel dat ik er een beetje misselijk van werd, dus zelfs al had ik iets dramatisch geweten om tegen Kwetter te zeggen, ik durfde mijn mond niet open te doen. Want daar zouden niet alleen woorden uit komen.
Trouwens, iets zeggen tegen Kwetter zou geen enkele zin hebben.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!