Hier vind je zo iemand!
'Zegt u dat wel!' hikte hij. 'Ja, nee, de misdaad is bepaald nog niet uitgeroeid, inderdaad! En u kunt het weten, nietwaar? Als groostet bankrover aller tijden? Getrouwd met de meest beruchte terrorist ter wereld? Nee, als de misdaad uitgeroeid zou zijn, dan hadden jullie dat intussen wel gemerkt, nietwaar? Maar dat wil niet zeggen, dat het Alziend Oog niet gemaakt is. Oh nee. Het is alleen iets anders geworden dan Clusjes bedoelde. Hoewel, dat weet ik niet helemaal zeker. Het is anders geworden dan Clusjes zei dat hij bedoelde,
in ieder geval. Weet u wat het is? Het bestrijden van de misdaad, daar maakt meneer Dogger geen winst mee. Sterker nog, daar zou hij ver-schrik-ke-lijk veel verlies op lijden. Hij verdient veel aan de misdaad, zoals wij allemaal weten. Daarom wilde hij meneer Clusjes graag helpen. Want hij dacht: als ik de baas word van het Alziend Oog, dan kan ik ervoor zorgen dat mijn schurkenstreken niet bestreden worden.
En zo is het precies gegaan. Clusjes zette zijn Alziend Oog in elkaar, en Dogger zorgde ervoor dat het bijna onmogelijk werd om de misdaad er mee te bestrijden. Nu heeft hij daar spijt van, want hij kan zijn dure Alziend Oog niet gebruiken om jullie te grijpen. Dat kan alleen een genie. Een meesterbrein! Een super-briljante superspion!'
'Maar ja,' zei mama met een zogenaamde zucht, 'waar vind je zo iemand?'
Dat vond de Moeflon geen leuk grapje.
Net nu hij op het hoogtepunt stond van zijn leven als meesterspion, nu hij iedereen te slim af was geweest – Dogger, Clusjes, de Donderkat, kortom een paar van de beroemdste, sluwste, machtigste mensen van deze planeet – nu deed mijn moeder doodleuk alsof ze niet begreep dat hij het superbrein was. Dat raakte hem diep.
'Hier!´ snauwde hij stampvoetend. 'Hier vind je zo iemand! Ik ben de man! Ik ben de grootste spion aller tijden.'
Plotseling klonk er een zacht, maar heel irritant piepje.
Het bleek het horloge van de Moeflon te zijn.
'Zo laat al weer?' mompelde de meesterspion. 'Ik wist het! Ik wist dat ik zo kwaad zou worden, dat ik de tijd vergat. Maar gelukkig...' Hij zette het piepje van zijn horloge uit en drukte op zijn afstandsbediening. De tv-schermen keerden weer terug naar de beveiligingscamera's waarop ieder hoekje van de Bierkaai te zien was.
In de schaduwen van de Zweedse nacht, daarbuiten, bewoog wat.
'Mijn oude vrienden Rasmus en Ronja,' glimlachte de Moeflon grimmig. 'Precies volgens plan!'
Ik ging er maar van uit dat hij gelijk had. Het was moeilijk te zien - de duistere gestalten daarbuiten waren niet te herkennen. Nauwelijks waar te nemen, zelfs. Heel af en toe zag je ergens een kleine beweging of hoorde je een zachte voetstap. daar was iemand aan het sluipen met de steelsheid waarvan een politieman met een kevlar kogelvrij vest aan zijn lijf, een helm op zijn kop en een automatisch wapen in zijn handen alleen maar van kan dromen.
Zo soepel sluipt alleen een agent in een comfortabele, wollen trui.
Dus het zouden héél goed Rasmus en Ronja kunnen zijn.