Het raadsel van de pruimpjes
Het duurde nogal een tijdje voordat Kwetter terug kwam.
'Waarom schiet dat kind niet een beetje op?' vroeg Alexander. 'Weet ze niet dat Joostje misschien wel dood gaat als we niet snel...'
'Joostje kan mij op dit moment net zo gek veel schelen,' mompelde ik bibberend. De woorden kwamen in wolkjes uit mijn mond. 'Wij gaan dood als we niet snel uit de kou gaan. Straks doet ze eindelijk de deur open, en dan vallen wij als ijspegels naar binnen en we versplinteren in tienduizend stukjes op de vloer van de gang.'
'Wat maakt dat nou uit?' zei Alexander kribbig. 'Een paar mensjes meer of minder - is dat nou echt zo'n ramp? Wij zijn met z'n zeven miljarden, tenslotte. En, zoals het oude gedicht zegt: "Aan een boom, zo vol geladen, mist men vijf, zes pruimpjes niet!" Maar Joost, jongeman, Joost is de e-ni-ge Yutyrannus die de afgelopen 60 miljoen jaar op aarde heeft rondgelopen.'
'Ja,' zei ik.
'Ja,' zei Alexander.
'En?' vroeg ik.
'Hoezo: En?' was het antwoord (als je dat een antwoord kunt noemen).
'En wat heeft dat met die pruimpjes te maken?'
'Niks,' zuchtte Alexander moedeloos. 'Laat maar.'
'Lust Joostje graag pruimpjes? Mij leek hij een vleeseter, maar goed, ik kan me natuurlijk vergissen... Misschien gaan we hem lokken met de pruimpjes?'
'Vergeet de pruimpjes,' zei Alexander kortaf. 'Ik bedoelde alleen maar: er zijn mensen zat op de wereld. Dus wij kunnen gemist worden.'
'Door wie?' vroeg ik verbolgen. 'Ik bedoel: ik weet vrij zeker dat ik door mezelf niet gemist kan worden. Om maar iemand te noemen. Iemand wiens mening ik erg belangrijk vind.'
'Niet bekvechten, mannen,' sprak mijn vader vermanend. 'Dat is precies wat de vijand wil.'
Hij sprong een paar keer de lucht in.
'Nee,' zei Alexander bitter. 'Op en neer springen, dáár is de vijand bang voor. Dáár krijgen de die 'M' mee op de knieën. Ik hoor het hem al zeggen: oh hemeltjelief, ze springen op en neer, nu is alles verloren! Snel, snel, laat ik die dinosaurus maar vrijlaten. voordat de ook nog met hun armen gaan zwaaien!'
'Goed idee,' zei papa en hij zwaaide met zijn armen. Tijdens het springen. Het zag er wat potsierlijk uit. 'Overigens, mijn beste Alexander,' ging hij hijgend verder, 'is dit precies wat ik bedoel. Kattigheid, gesnauw en verbittering zal onze ondergang worden. Als je iets niet begrijpt, vraag het dan gewoon! Dan zou je te weten komen dat ik, door in beweging te blijven, mezelf opwarm en zo de onafwendbare bevriezingsdood nog wat verder uitstel.'
Ik begon onmiddellijk mee te springen en te zwaaien.
'Ja Alexander,' pufte ik. 'Vráág dat soort dingen nou gewoon. Neem een voorbeeld aan mij. Als ik iets niet snap, zeg ik toch ook gewoon: wat hebben die pruimpjes ermee te maken?'
Alexander wilde iets terugzeggen, maar precies op dat moment ging de deur open.