Helaas geen puik plan
De deur van het keukentje werd naar buiten geblazen en het dak vloog eraf. De bom was niet sterk genoeg om het hele gebouwtje uit elkaar te knallen - het was gemaakt van dikke boomstammen - maar de tralies van de ramen vlogen in het rond als blaadjes in de herfstwind.
Eén van die bladeren trof de soldaat tegen zijn hoofd. Gelukkig voor hem had hij een helm op. De keiharde 'kloink' die we hoorden was anders een soort van 'splut' geworden en dan was die man hartstikke dood geweest. dat was hij nu niet. Maar hij had vlak bij een ontploffing gestaan, en dat is nooit goed voor je gezondheid. Kreunend en machteloos lag hij op de grond. Helemaal versufd en geblakerd.
Gaby en ik waren er een stuk beter aan toe, door Gaby's slimme trucje.
We lagen weliswaar bedolven onder een grote gespierde soldaat, maar het was een versufte en machteloze soldaat en we duwden hem zonder veel moeite van ons af.
Tijd om te vertrekken, knikten we naar elkaar.
We zetten het op een lopen in de richting van de bosrand. Achter ons hoorden we geroep en paniek. De ontploffing was niet onopgemerkt gebleven. Dat was heel mooi.
Minder mooi was het feit dat wij ook waren opgemerkt.'Er ontsnappen twee slaven!' riep iemand achter ons.
'Je bedoelt: vrijwillige medewerkers!' riep ik terug.
'Niet te geloven,' hijgde Gaby onder het rennen. 'Ik probeer te ontsnappen, ja? Dan moet je niet gaan lopen roepen, sukkel, dan weten ze waar je bent.'
'Dat is ook de bedoeling,' grijnsde ik terug. 'Mag ik ook eens een keer een slim plannetje hebben? Ja? Mooi, geef me dan maar eens zo'n bommetje.'
Ze gaf me wat springstof en een lont en ik rende een eindje naar rechts. We waren namelijk bij de rivier gekomen, die op deze plek nog maar een dun stroompje was. Dat kwam doordat er een dam in was gemaakt, ergens rechts van ons. Het was geen grote dam, niks waar je een half land mee van stroom kon voorzien of zo, maar er lag toch een behoorlijke plens water achter.
Kortom: een prachtige plek voor een bom.Lontje d'r in, aansteken, terugrennen naar Gaby, samen het smalle stroompje oversteken en dan gaan staan roepen van 'joehoe, hier zijn we'. En wachten tot de soldaten je proberen te pakken, waarna ze door een wilde watervloed worden weggespoeld.
Dat was het plan. Puik plan, ja?
Hmmm.
Puik plan, nee. Helaas.
De soldaten begonnen niet achter ons aan te rennen. Ze begonnen op ons te schieten.
'Oh, briljant,' mopperde Gaby terwijl ze dekking zocht achter een rotsblok. 'Als we dit overleven gaan we jou verhuren aan mensen die niet genoeg problemen hebben in hun leven. Neem een Michael! Problemen gegarandeerd! Er zijn weliswaar niet veel mensen op zoek naar problemen, dus de markt is klein, maar we hebben een absoluut topproduct in handen want jij weet van de meest zonnige situatie nog een levensgevaarlijke hel te maken. En dit wás al niet zo'n zonnige situatie om mee te beginnen.'