Giechelkonten, pardon, bipsen
In de weken die volgden ging ik mij steeds meer afvragen wat Woordkramer bedoeld had. De kracht van Gewetenloze Willem - zijn vermogen om voor iedere misdaag een kommaatje in het wetboek te vinden en zo de groostte boeven vrij te pleiten - leek me niet echt een zwakte. Het leek me meer een soort van kracht. En hoe verder onze rechtzaak vorderde, hoe sterker die kracht me leek.
want of we nu meneer Clusjes aan de tand voelden over de kindsoldaten en slaven die zijn Coltan uit de grond moesten halen, of een paar houthakkers van Hakmaranman over de ongebruikelijke manieren waarop zij met hun kettingzagen werkten, of zelfs meneer Smek lieten vertellen over de precieze ingrediënten van zijn Mjamburgers, ze gingen allemaal vrijuit.
Keer op keer zag ik de rechter zeggen: 'Nou, dan zal ik u moeten laten gaan, ben ik bang. Maar het is niet van harte, hoor!'
Hij ging wel steeds ongelukkiger kijken, maar hij zei het steeds weer.
'Ik zie nog niks van zwakte,' zei ik tegen Woordkramer.
'Omdat je de verkeerde kant op kijkt,' glimlachte de sluwe advocaat. 'Jij kijkt steeds maar vóór je. Naar de rechter. Maar je moet achter je kijken, naar het publiek. Daar gaan we deze zaak winnen, let maar op!'
Ik draaide me eens om.
Dat had ik nog niet vaak gedaan, want achter ons was het doorgaans erg stil en ik had meestal niet eens in de gaten dat er publiek zát. Maar nu ik eens de tijd nam, zag ik dat er een grote massa mensen in de rechtzaal zat. Ze moesten stil zijn, want dat hoort zo, maar hun gezichten spraken boekdelen. In zwijgende woede staarden ze naar de vertoning in de rechtzaal. Ze droegen spandoeken met zich mee waarop stond: 'Schande' en 'Dogger moordenaar'.
Er waren ook rijmende spandoeken, zoals 'Snoet = Niet Goed' en 'SmikSmek Menu? Nee meneer! Mijn kids eten dat niet meer!', maar die vond ik persoonlijk wat minder kernachtig.
Erg leuk vond ik daarentegen de spandoeken met 'Hoera voor de Donderkat', 'Donderkat onze held' en 'Donderkat 4ever'. Er was ook een groepje meisjes in de moeilijke leeftijd meet een spandoek waarop alleen maar stond 'Michael'. Toen ik hun kant op keek werden ze heel erg rood en begonnen enorm te giechelen.'Wat fijn voor die meisjes, dat jij nu eindelijk eens naar ze kijk,' zei Kwetter tevreden. 'Ze zit er al een week.' Ze boog zich naar me toe en fluisterde: 'Volgens mij bén ze een beetje op jou. Dat bent dan wel weer jammer voor hen, want jij ben niet op hen, he? Dat weet wij allebei! Jij ben op een meisje met rode haren en sproetjes en blauwe ogen; een meisje dat Kwetter heet! Dat meisje besta niet, want er bent maar 1 Kwetter en die bent oranje. Maar ook al besta ze niet, jij ben wel op haar en dat bent pech voor die giechelkonten.'
'Bipsen,' zei mama zonder op te kijken.
'Goed,' zei ik tegen Woordkramer. 'Het publiek is dus vóór ons. Maar het publiek beslist niet, dat doet de rechter. En de rechter beslist steeds in het voordeel van Dogger!'
'Wacht maar af,' glimlachte Woordkramer. 'Weet je wat de kacht van Jaggers is? De échte kracht van Jaggers?'