Gemeentehuizen zijn geen groentenboeren
'We kopen gewoon een nieuw paspoort,' zei mama. 'Daar heb je gemeentehuizen voor.'
Papa schudde zijn hoofd. 'Gemeentehuizen zijn geen groentenboeren. Je kunt niet zomaar naar het loket lopen en zeggen: mag ik van u een half pond paspoorten.'
'Nee, dat weet ik ook wel,' zei mama geprikkeld. 'Dus we gáán ook helemaal niet naar het loket. We gaan via de achterdeur naar binnen, we gooien twintigduizend ballen op tafel en we zeggen: half pondje paspoorten graag. Moet jij kijken hoe snel we weer buiten staan. Met een half pondje paspoorten in onze tas. Werkelijk, lieverd, het heeft geen en-ke-le zin om je dommer voor te doen dan je bent. Ik weet namelijk precies hoe dom jij bent. En zo dom als je nú doet ben jij niet. Jij hebt een duikboot voor ons gekocht, met torpedo's en al. En twee maanden geleden een legerhelikoper. Dat soort dingen koop je óók niet bij de groentenboer. Jij weet verhipt goed hoe je ondeugende dingen moet kopen. Een paar valse paspoorten is kinderspel. En nu wil ik er niets meer over horen. Kom op, kinders, we gaan pasfotootjes maken.'
Dat deden we.
Gaby en ik moesten eerst geschminkt worden, natuurlijk, want ook van ons hingen overal posters.
Ik kreeg zwart haar en blauwe ogen en net zulke sproeten als Kwetter, maar het belangrijkste was de vorm van mijn gezicht.
Mama had een soort klei uitgevonden die aan je gezicht bleef plakken en daarmee maakte ze mijn kaken wat breder en mijn neus wat langer en jukbeenderen wat hoger.
'Zo,' zei mama. 'Nu zal geen enkele camera-met-gezichtsherkenning je gezicht meer herkennen. Zelfs je eigen moeder niet. Bij wijze van spreken dan natuurlijk, haha.'
'Jij ziet er mal uit,' giechelde Kwetter. 'Jij lijk helemaal niet meer op jouw ouwe leuke snoetje. Maar dat geef niks, hoor! Jouw nieuwe
snoetje bent óók leuk. Jouw snoetjes bent altijd allemaal leuk. Omdat ze jouw snoetjes bent.'
Ja, dacht ik chagrijnig, laten we het dáár eens over hebben. Over dat jij houdt van mijn binnenkant, zoals het hoort, terwijl ik als een dom en oppervlakkig jongetje...
'Zie je nou, Michael?' snerpte Gaby. 'Zó hoort het. Het maakt niet uit welk snoetje d'r op zit, het gaat om de persóónlijkheid!'
Wat een schijnheilig kreng ben je toch, dacht ik. Alsof jij niet naar iemands uiterlijk kijkt!
Plotseling viel mij een plan in. Een boosaardig en buitengewoon sluw plan om Gaby haar schijnheiligheid af te leren.
'Mama?' vroeg ik. 'Wil je iets voor mij doen?'
'Zometeen, schat,' zei mama afwezig terwijl ze haar klei zat te kneden. 'Eerst even je zusje onder handen nemen.'
'Nee, het moet nú,' en ik fluisterde in haar oor wat ik bedoelde.
Mama's gezicht klaarde op. 'Dat zou heel gemeen zijn,' zei ze vrolijk, 'maar ook buitengewoon leerzaam.
Dus dat gaan we doen. Heb je een voorbeeldje?'
Ik zocht op mijn mobiele telefoon een plaatje op van wat ik bedoelde.
'Wat?' vroeg Gaby ongerust. 'Wat gaan jullie doen? Mama gaat mij toch niet foeilelijk schminken, he?'
'Nee hoor,' grijnsde ik. 'Je zult het prachtig vinden. Beeldschoon! Eerlijk en ongelogen waar. Toch, mam?'
'Zeker,' knikte mama ernstig, terwijl ze een klontje klei op Gaby's gezicht plakte. 'En nu even mondje dicht allemaal. Dit wordt een hele
moeilijke. Echt een huzarenstukje! Maar als het lukt, Gaby... dan zul je je ogen niet van jezelf af kunnen houden!'