Geen vel, wel vorm
Op het scherm was een foto verschenen. Een foto van een heel raar beest. Een soort dino, maar dan met veren.
'Wat is dat voor iets?' vroeg ik.
'Dat bent Jozefien,' zei Kwetter. 'Dat sta d'r onder, ziet jij wel?'
'Hij heeft 'm naar mij genoemd,' fluisterde mama. In haar stem klonk een mengeling van blijdschap en ontzag.
'Maar dan wel verkeerd gespeld,' merkte papa droog op. 'Wat jij heet Josephine, met een es en een pee ha.'
'Ja, maar wat is het?' vroeg ik weer.
'Ach, wat maken die S en die PH nou uit,' zei mama geprikkeld. 'Ik was gewoon bang dat Alexander verborgen zou houden dat ik hem geholpen heb. Omdat het voor nette wetenschappers niet sjiek is, om samen te werken met een terrorist. Zelfs niet met de Donderkat!'
'Waarom niet?' vroeg Kwetter verontwaardigd. 'Jij is een geweldige wetenschapper! De beste sinds meneer Nobel, als je dat maar weet. En jij is ook een hele nette wetenschapper, want jij eet altijd met mes en vork, behalve de dingetjes uit jouw neus. Die eet jij niet met mes en vork, want die eet jij helemaal niet op. Wat trouwens zonde en jammer bent. Als jij een keer een pulkje over hebt, moet jij mij maar eventjes roepen, dan zult ik mblmblmmm.'
Ze kon haar zin niet afmaken, want mama legde haar hand op Kwetters mond en zei op scherpe toon: 'Ennnn zo is het wel weer genoeg. Michael, jij wilde iets vragen?'
'Inderdaad. Wat is dat voor een ding?'
'Nou jaaa,' zei mama. 'Da's nou ook een vraag. Je was er zelf bij toen-ie uit het ei kwam! Weet je dat niet meer? In het oerwoud van Boegoe-Boegoe?'
Ja, natuurlijk wist ik dat oerwoud nog wel. Ik ben daar zó vaak op zó veel verschillende manieren bijna dood gegaan - dat vergeet ik van z'n leven niet meer!
Ik kan me zelfs ook herinneren dat mama daar dagenlang in haar laboratorium zat, samen met die Alexander, en in plaats van bommen te maken (die we op dat moment héél hard nodig haddden) stuurden die twee ons eropuit om een alligator-ei te gaan stelen. Stelen van een Boegoenese reuzenalligator dus. Als je denkt dat dat een makkie is, dan mag je het van mij een keertje zelf proberen. Schrijf wel van tevoren duidelijk op wie jouw speelgoed krijgt als je dood bent, anders komt daar maar ruzie van.
Maar ik wist óók nog heel goed wat er uit dat ei gekomen was, en...
'...dat was een dino!' zei ik een beetje verontwaardigd.
'Dat was Jozefien,' vertelde mama alsof ze een boekje voorlas aan een kleuter. 'En Jozefien is een dino.'
Duizelig knipperde ik met mijn ogen. Moest dit een dino voorstellen? In mijn dino-boekjes zagen ze er heel anders uit!
Dit beest had wel de vórm van een dino, en het had vooral de grote sterke kaken en vlijmscherpe tanden van die de betere dino's allemaal hebben (elke jongetje van vier kan je vertellen dat de beste dino de 'vleeseter' is. Het eerste ding dat volwassenen aan kinderen van vier vertellen, in een wanhopige poging hen voor de wetenschappelijke kant van het verhaal te interesseren, is dat je dino's kunt onderverdelen in vlees- en planteneters, en dat je het verschil kunt zien aan de tanden. Na deze mededeling stoppen de vierjarige jongetjes onmiddellijk met luisteren. Ze horen domweg niets meer. Ze zien alleen nog maar tanden. Scherpe tanden, want de saaie, platte kiezen van de planteneters bestáán voor hen domweg niet) maar het had niet het vél van een dino.
Dino's horen groene schubben te hebben.
Maar dit beest had iets heel anders.