Gaby grijpt haar kans
Het was de Kapselknaap.
Machteloos zat hij te snikken op de stoep.
Dat was een kans die Gaby niet zomaar kon laten passeren. Ze ging op haar hurken naast hem zitten en vroeg met haar liefste stem: 'Gaat het wel goed met je?'
Ik vond dat niet leuk om te zien. Ik bedoel: tegen mij zegt ze dat nooit, en al helemaal niet op die toon. Terwijl er toch meer dan genoeg reden is geweest voor die vraag. Ik ben beschoten met pistolen en tanks en bazooka's, gevangen genomen door boeven en agenten, aangevallen door wilde dieren, meegesleept door woeste rivieren, bedreigd met de meest verschrikkelijke dingen, en oh ja, in een reusachtige gehaktmolen gegooid. En denk je dat mijn zusje, na afloop van die afschuwelijke avonturen, ook maar één keer met een lief stemmetje heeft gevraagd: 'Gaat het wel goed met je?'?
Vergeet het maar. Ze zegt altijd dingen als: 'heb je nou je zin' of 'zie je wel, ik zei toch dat dit een stom plan was'.
Soms heeft ze in zekere zin wel gelijk, want dan is er inderdaad een plannetje van mij de mist in gegaan en is dat dan de reden dat we worden aangevallen door een gek met een kettingzaag - maar wat doet dat ertoe?
Uit een torenhoge boom naar beneden vallen, om maar 'ns wat te noemen, is nooit leuk. Ook niet als het je eigen, min of meer stomme, schuld is. Dan mag je daarna best even getroost worden door je kleine zusje.
Maar nee hoor.
Maar ja, mijn haar zit natuurlijk ook minder perfect dan dat van Gaby's idool. Dus hij krijgt een knuffel, zelfs als hij huilt om niks.
Want het was echt niks: 'Iedereen negee-hee-heert mij,' jammerde het akelige joch. 'Alsof ik er helemaal niet be-he-he-hen!'
Het was al tamelijk donker, maar we zaten in het licht van een lantaarnpaal dus Gaby en Kapselmans waren goed zichtbaar.
Ergens vanuit de duisternis klonk het geluid van flauwvallende meisjes in de moeilijke leeftijd.
'Jongeman,' zei papa op een strenge maar begripvolle toon, 'we gaan gevaarlijke dingen doen. Daar kunnen we jou niet bij gebruiken. Dus jij kunt beter even iets anders gaan doen.'
'Ja, mijn l... ik bedoel, eh... ja,' fluisterde Gaby. 'ik zou het mezelf nooit vergeven als jou iets overkwam. Denk eens aan alle prachtige muziek, die de wereld zou moeten missen als jij onverhoopt...'
De rest van haar zin was niet goed meer te verstaan. Omdat ik zo ontzettend hard moest lachen.
'Kunnen we nu onderhand gaan?' vroeg Alexander ongeduldig. 'Iedere seconde die we besteden aan onze eigen populariteit, in plaats van aan belangrijke zaken, brengt mijn Joostje verder in gevaar.'
'Weet je wat?' zei Gaby. 'Ik breng onze vriend wel even terug naar zijn hotel. Lossen jullie intussen die toestand met die 'M' even op?'
'Doe dat maar,' knikte papa afwezig. 'Alexander, Michael, het is kwart voor zeven. We hebben nog hooguit vijf kwartier.'