een vogel van de open zee
Gaby zat gewoon op haar kamer haar huiswerk te maken. Tot zover: alles normaal. Maar toen ik haar vertelde dat papa een drone uit de
lucht had geschoten met de bazooka, was haar reactie spectaculair.
Ze werd helemaal rood en riep woedend: 'Kan een mens hier niet eens gewoon een nieuw t-shirt bestellen? Is dat al te veel gevraagd?'
Het kan zijn dat mijn mond een klein beetje open hing, want ze snauwde me toe: 'Doe je kaken op elkaar, idioot, straks vliegt er per ongeluk een albatros je keel in.'
De kans daarop was klein, natuurlijk: in duikboten vind je doorgaans geen albatrossen. Het is wel een vogel van de open zee, de albatros. Dat wel. Het is de enige vogel die we af en toe langs zien komen. Enorme vogels, die majestueus glijden boven het eindeloze water van de oceaan, zo ver van alle kusten dat zelfs meeuwen zich er niet wagen.
Boven het eindeloze water, ja? Niet eronder dus, hoewel, misschien duiken ze soms naar visjes, dat zou kunnen. Ze komen nooit zo diep
als wij, dat weet ik wel zeker. Nooit, echt helemaal nooit, klopt er een albastros tegen de patrijspoort van tik-tik-tik, als het
roodborstje uit het liedje dat mama wel eens zingt tijdens de afwas.
Maar goed, mijn zus wilde waarschijnlijk alleen maar zeggen dat mijn mond tamelijk wijd open stond. Dat deed-ie ook, en
dat was volkomen terecht. Ik bedoel: t-shirt bestellen? Wat was dat voor flauwekul? Wat had dat te maken met het feit dat de schurken ons gevonden hadden en een drone op ons hadden afgestuurd?
'Zus,' zei ik op mijn meest geruststellende grote-broer-manier, 'je praat onzin.' Dit klinkt misschien onaardig, maar ik zei het echt niet op
een onvriendelijke manier. Gewoon, als een verstandige grote broer die zijn kleine zusje iets uitlegt.
Pas op, die kachel is heet. Papa is niet boos, hij heeft gewoon stress van zijn werk. Als we er nú om zeuren, krijgen we een ijsje.
Zus, je praat onzin. Snap je een beetje welke toon ik bedoel?
'Ach man,' snauwde Gaby, 'jij snapt ook nooit iets.'
Ik moet toegeven dat ze in zekere zin wel gelijk had. Opvallend vaak begrijp ik niet waar zij het over heeft. Maar ligt dat aan mijn
gebrekkige begrip, of aan haar onbegrijpelijke hersenkronkels? Hmm? (even voor de duidelijkheid: het ligt dus aan de kronkels)
'Doe even rustig, meiske,' zei ik.
Eigenlijk moet ik niet het woord 'meiske' gebruiken als ik mijn zus rustig wil krijgen, dat weet ik ook wel. Het werkt op haar als een
rode lap op een stier. Maar dan ook echt letterlijk: ze gaat er zwaar van ademen, door haar neus, het is bijna briesen wat ze doet, en als
ik niet uitkijk geeft ze me een kopstoot. Als ze hoorns had gehad,was ik al lang dood geweest. Maar die heeft ze dus gelukkig niet.
'Luister,' zei ik toen ze weer normaal kon ademen en ik haar kopstoten had afgeweerd. 'Ik snap wel dat je je opgesloten voelt in
deze duikboot, en gewoon af en toe eens zou willen winkelen, maar t-shirts bestellen midden op de oceaan? Dat kan toch niet? Ten eerste
weet niemand waar we zitten. Jij en ik zelf weten dat niet eens. Ik bedoel: je zou de boordcomputer moeten kraken om de coördinaten te
vinden, en die dan doorgeven aan zo'n online-winkel. En zouden ze jouw t-shirtje dan moeten bezorgen? Met een drone of zo?'
Even was het stil;. Gaby keek me aan met een blik die zoveel wilde zeggen als: luister nog eens even heel rustig naar wat je daarnet zelf
gezegd hebt.
'Eh…' zei ik. 'Drone...'
Op dat moment kwam papa binnen.
'Jij hebt een probleem, jongedame,' zei hij streng.