Een verachtelijke peer
Hij barstte in lachen uit. Hij gooide zijn hoofd in de nek en lachte zo hard dat hij er buikpijn van kreeg.
'Pijn doen!' hinnikte hij. 'Ik, iemand pijn doen! Wat een idee! Dat zou ik nooit doen! Ik weet niet eens hoe dat moet.'
De dikke bleke peer die Fitz heette lachte voorzichtig mee.
Een tijdje lang hoorde je alleen het gebulder van Clusjes en het slijmerige gegrinnik van de peer.
Daarna zei meneer Clusjes op serieuze toon: 'Ik ben een vreedzaam mens. Ik ben tegen geweld. Heel erg tegen. Ik verafschuw oorlog. Zal ik je eens wat vertellen? Daar doe ik het allemaal voor. Voor de vrede! Al mijn uitvindingen. Al mijn oplossingen. Die zijn er voor de vrede. Want ze maken de mensen gelukkiger. En rijker. En rijke, gelukkige mensen voeren geen oorlog. Daar gaat het om! Dat is mijn doel!'
Mama klapte enthousiast in haar handen. 'Bravo!' riep ze. 'Leve meneer Clusjes!'
'Bravo!' riep Fitz.
'Bravo,' riepen tientallen stemmen uit de duisternis van het Swinefeller Auditorium.
'Laat dat een les voor jullie zijn, kinderen,' zei Fitz. 'Meneer Clusjes zou nooit iemand pijn doen!'
'Maar waar bende jij dan zo bang voor?'
'Ik was bang, dat meneer Clusjes mij zou ontslaan,' antwoordde Fitz. 'Dan... dan werk je niet meer voor de hipste uitvinder aller tijden. Dan... dan... dan hoor je er niet meer bij!' Bij de gedachte alleen al brak het zweet hem uit. Dikke druppels kropen over zijn voorhoofd naar beneden. Zijn gezicht bleef bleek, maar zijn nek en zijn oren werden rood. Met een kruiperige blik keek hij naar meneer Clusjes. Als een hond die een schop van zijn baas heeft gehad, maar toch nog hoopt op een hondenkoekje.
Wat een slapjanus ben jij, dacht ik. Als je baas je bedreigt met een stoomwals – ja, dan snap ik wel dat je smeekt om je leven. Maar als je baas tegen je schreeuwt en je ontslaat vanwege een stoel, die hij zelf kapot heeft getrapt, dan zou je blij moeten zijn dat je van hem af was.
Mijn ouders konden echter wel begrijpen wat er in die waardeloze Fitz omging, blijkbaar, want ze kregen medelijden en zeiden: 'Ach, meneer Clusjes, geeft u hem nog één kans.'
'Vooruit dan maar,' zei meneer Clusjes. 'Je hebt geluk, Fitz. Je hebt nog één kans. Over een half uur is deze stoel gerepareerd. En niet alleen deze stoel. Alle stoelen doen het dan weer. En daar ga jij voor zorgen. Dat is je kans. Begrepen?'
'Jawel meneer. Dank u wel meneer,' zei Fitz met trillende wangen. Even dacht ik dat hij op zijn knieën zou zinken, om de voeten van meneer Clusjes te kussen. Maar het viel mee.
Eigenlijk wel jammer. Ik had dat wel eens willen zien, een volwassen man die letterlijk de voeten van zijn baas kust. Ik had zo het gevoel dat dit mijn enige kans was: als die slijmerige worm van een Fitz de voeten van meneer Clusjes, die door iedereen zozeer aanbeden werd, niet zou kussen, dan kust niemand de voeten van niemand.
Dacht ik.
Jongens jongens, had ik even ongelijk.