Een keurig net gezin
Het begon – en dat was bepaald niet de eerste keer – met een knal. Een mooie, fijne knal: hard, maar niet té hard. Galmend zocht het geluid zich een weg door de stalen gangen van onze onderzeeër.
Het was een knal die ik meteen herkende, wat niemand hoeft te verbazen want ik ben inmiddels zo vaak beschoten, met zo veel verschillende wapens, dat ik echt wel een expert genoemd mag worden. Om nog maar te zwijgen van de bommen die mijn moeder, mijn zusje en ik in elkaar geknutseld hebben. En daarna tot ontploffng gebracht, wat dacht je. We doen al die moeite niet voor niks.
Oh help, moet ik het nou nog een keer utleggen? Ja hoor, aan de blik van één van mijn lezers zie ik dat hij denkt: Huh? Wonen die mensen in een onderzeeër? maken ze bommen? Worden ze beschoten?
Ik hoop dat de rest van jullie eventjes op de tanden wil bijten en doorlezen, terwijl ik uitleg wat de meesten van jullie al lang weten: ja, wij wonen op een onderzeeër. Dat doen we omdat we op de vlucht zijn. Mijn vader is een beruchte bankrover en mijn moeder de meest gezochte terrorist ter wereld. En even voor de duidelijkheid: wij zijn een keurig net gezin. Wij doen nooit iemand pijn tijdens het bankroven en terroriseren. Papa berooft zijn banken gewoon per computer en mama blaast alleen gebouwen op, en ze zorgt altijd dat er geen mensen in zitten. Mensen opblazen, dat doe je niet, vindt zij.
En dat terwijl de mensen in die gebouwen stuk voor stuk levensgevaarlijke, doortrapte schurken zijn. Mijn moeder blaast alleen gebouwen van schurken op, namelijk.
Je moet toch iets, vindt ze. Anders leren die mensen het nóóit.
Daar heeft ze gelijk in, maar aan de andere kant: nu leren de schurken het óók niet. Onder leiding van de boosaardige bankdirecteur Dogger doen ze niet alleen de wereld veel kwaad (kinderarbeid, slavernij, vervuiling, dierenmishandeling, wapenhandel, drugs - je kunt het zo smerig niet verzinnen of zij doen het), maar hebben ze het ook op ons gezin gemunt. Dus... Ja...
Terug naatr de knal.
Zoals ik zei: deze knal herkende ik meteen.
'Het zal toch niet waar zijn,' riep ik, en ik stormde door de gang van de Tsaar Peter - zo heet onze duikboot.
Terwijl ik langs rende ging er een deur open (ik knalde er bijna tegenaan, maar dankzij een staaltje voetenwerk, waar een voetbalprof jaloers op zou zijn, wist ik een botsing te vermijden. En dat is maar goed ook. Onze deuren zijn van ijzer). Kwetter stak haar hoofd de gang in.
'Hebt jij dat ook gehoord?' vroeg ze. 'Dat bende een bazooka, toch?'
Kwetter komt uit het verre Boegoe-Boegoe, maar ze heeft zich al aardig aangepast aan onze cultuur. De werkwoorden heeft ze nog niet helemaal onder de knie, maar ze herkent een bazooka, als ze er een hoort!
'Nou en of dat een bazooka was,' gromde ik. 'En ik kan je vertellen: daar word ik behoorlijk nijdig van!'